بسم الله الرحمن الرحیم
آیات 204 تا 206 ویژگی قومی را بیان می نماید که زبانشان با آنچه در قلبشان نهفته دارند بسیار متفاوت است. شاید بتوان گفت این آیات به نوعی خلاصه ی آیات 6 الی 20 همین سوره ی مبارکه است. آیه ی 204 معادل آیات معادل آیات 8 الی 10 و آیه ی 205 معادل آیات 11 الی 15 و آیه ی 206 معادل آیات 16 الی 20 است. اما در عین حال ادبیات این آیات نکاتی را به همراه دارد که شاید در ابتدای سوره مشخص نبود.
1. گفتارشان مایه ی شگفتی است. به عبارتی آن قدر از حق و حقیقت می دانند که انسان گمان می کند این ها بهترین انسان ها بر روی کره ی زمین هستند.
2. «خداوند را بر آنچه در قلب هایشان است گواه می گیرند، در حالی که سخت ترین دشمنان هستند». همین آدم هایی که فکر می کردیم بهترین هستند، دشمنیشان از همه ی انسان ها حتی کفار سخت تر است. اینها خداوند متعال را نیز شاهد می گیرند و این خود نشانه ی این است که ذره ای باور به بازگشت نزد پروردگار عالمیان ندارند.
3. «خداوند فساد را دوست ندارد». این گزاره در تقارن با گزاره ای است که در آیه ی 165 خداوند متعال فرمود «کسانی که ایمان آوردند، شدیدترین محبتشان برای خداوند است». به عبارت دیگر کسانی که محبتشان برای خداوند است به هیچ عنوان فساد نمی کنند.
4. «... عزت را با گناه کسب می نمایند». در این آیه دو پیام است. اول این که انسان ها به دنبال کسب عزت هستند و این ویژگی مشترک آن ها است. این منافقین با انجام گناه و مؤمنین با عمل صالح. خداوند متعال می فرماید کسانی که تقوای الهی پیشه می کنند، صاحب عزت نیز خواهند شد.