رمز حیات

بسم الله الرحمن لرحیم

در ادامه پست جمع بندی قبل داریم:

5. می توان گفت دستور پنجم پیرامون حفظ جایگاه مسجد است.

الف) بدانید مساجد محل اجتماع مسلمانان بوده و در آنجا خداوند متعال را باید یاد نمود. همچنین حرمت مساجد را به شدت باید حفظ نمود(آیه 114).

ب) بدانید همه جا برای خداوند است و هر طرف رو کنید، جلوه ی الهی است(آیه 115).

ادعای سوم: گفتند خداوند فرزند دارد(آیه 116).

پاسخ: الف) بدانید پاک و منزه است خداوند و همه برای اوست(آیه 116).

ب) آسمان ها و زمین را از عدم به وجود آورده و همانچه امرش واقع شود، می شود(آیه 117).

ادعای چهارم: گفتند اگر خداوند با ما صحبت کند و یا بر ما آیه نازل شود، ایمان می آوریم(آیه 118).

پاسخ: بدانید پیشینیان نیز چنین ادعاهایی داشتند. سرگذشت آنها در آیات قبلی برای شما بیان شد(آیه 118).

در ادامه آیات 119 الی 121 پیامبر مکرم اسلام را مورد خطاب قرار داده و تکلیف ایشان را در رابطه با دشمنان روشن می نماید.

الف) تو تنها بشارت دهنده و انذار کننده هستی. تو مسؤول سرنوشت جهنمیان نیستی(آیه 119).

ب)‌ دشمنان از تو راضی نخواهند شد، مگر اینکه از هوی و هوسشان پیروی کنی(آیه 120).

6. به آن ها بگو تنها هدایت خداوند، هدایت است(آیه 121).

پ) به غیر از خداوند هیچ یار و یاوری برای تو نیست.

حال دستور آخر به تمام انسان ها و برای تمامی دوران ها داده شده است.

7. تلاوت قرآن

تنها کسانی که حق تلاوت قرآن را ادا می کنند، به آن ایمان آورده اند و کافران به قرآن، قطعاً خسران زده هستند(آیه 121).

بنابراین سه دستور دیگر عبارت بود از توجه به جایگاه مساجد، اعلان به دشمنان مبنی به تبعیت از دستورات خداوند توسط رسول، تلاوت قرآن.

این چنین نحوه برخورد مسلمانان و رهبر آن ها با دشمنان اسلام مشخص می شود. حال داستان دشمن شناسی با همان آیاتی که آغاز شد، پایان می یابد. آیات 47 و 48 در ابتدا داستان بنی اسرائیل عنوان شده بود و اکنون داستان این قوم با آیات 122 و 123 که مشابه آیات 47 و 48 می باشند، به پایان می رسد.

یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿۴۷﴾

ای بنی اسرائیل نعمتهائی را که به شما ارزانی داشتیم به خاطر بیاورید و نیز به یاد بیاورید که من شما را بر جهانیان برتری بخشیدم.

وَاتَّقُواْ یَوْمًا لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئًا وَلاَ یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ هُمْ یُنصَرُونَ ﴿۴۸﴾

و از روزى بترسید که کسى به داد کسى نمی رسد و از کسى شفاعتى پذیرفته نمی شود و نه غرامت و بَدَل قبول خواهد شد و نه یاری می‏ شوند.

یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿۱۲۲﴾

ای بنی اسرائیل! نعمتی را که به شما ارزانی داشتم بیاد بیاورید، و نیز به خاطر بیاورید که من شما را بر جهانیان برتری بخشیدم.

وَاتَّقُواْ یَوْمًا لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئًا وَلاَ یُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ تَنفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ هُمْ یُنصَرُونَ ﴿۱۲۳﴾

و بترسید از روزى که هیچ کس چیزى (از عذاب خدا) را از کسى دفع نمى‏کند و نه بدل و بلاگردانى از وى پذیرفته شود و شفاعتى به حال او سود ندهد و (از هیچ ناحیه) یاری نمی ‏شوند.