رمز حیات

بسم الله الرحمن الرحیم

آیات شریفه 166 و 167 را در پست قبل خوندیم و توضیحات مربوط به این آیات را در ادامه با هم می خوانیم

و (در این موقع) پیروان می ‏گویند کاش بار دیگر ما به دنیا برمی گشتیم تا از این پیشوایان گمراه بیزاری جوئیم آنچنان که آنها (امروز) از ما بیزاری جستند (آری) بدین ‏سان خداوند کردارشان را همچون مایه حسرت بدیشان مى‏ نمایاند و هرگز از آتش (دوزخ) خارج نخواهند شد.

نتیجه ­ی محبت، تبعیت است، لذا کسانی که تبعیت شده­ اند با دیدن عذابشان از پیروان خود بیزاری می ­جویند. این امر به این خاطر است که آن­ها در دنیا به جای دعوت مردم به پرستش خداوند، خود را در چشم مردم بزرگ نموده و آن­ها را به سمت خود دعوت کرده ­اند. پیروان نیز از پیشوایان خود بیزاری می ­جویند. زیرا می­ بینند که این پیشوایان هیچ قدرتی ندارند. آنها حسرت ­های زیادی به خاطر محبتشان به این پیشوایان خواهند خورد در حالی که هیچ راه بازگشتی ندارند. [آیات 166، 167]

نکته: انسان ها در این دنیا تمام محبت هایی را که خلاف خواسته خداوند متعال است از دل بیرون نمایند و به مرحله بیزاری از آن برسند.

نکته: این عذاب نتیجه عمل خود آن­هاست. به عبارتی منِ نوعی محبتم را صرف هر کسی نموده­ ام باید از او انتظار پاداش داشته باشم نه کس دیگری. لذا هنگامی که محبوب خود را مستحق عذاب شدن می ­بینم، چه چیزی نصیبم خواهد شد، جز حسرت؟[آیه 167]

نکته: خداوند متعال به توبه، محبت و بیزاری جستن دستور نمی­ دهد، بلکه تنها آن­ها را توضیح داده و نتایجش را بیان می­ دارد. این موضوع نشان می­ دهد که محبت و نفرت امری اجباری نیست، بلکه به مرور زمان و با صبر در راه الهی و توبه از معاصی حضرت حق تربیت می ­شوند.

باشد که به این دستورات عمل نماییم و نهایت محبتمان را برای خداوند عرضه داریم ان شاءالله.