رمز حیات

بسم الله الرحمن الرحیم

بنابراین می ­توان نتیجه گرفت که اختلاف اصلی در میان تمامی اقوام بر سر الگو است. الگوی حقیقی نه تنها خوب و بد را نشان می­ دهد بلکه همواره همراه کتاب بوده و طبق آن حکم می ­نماید. به عبارت دیگر او خلیفه­ ی خداوند بر روی زمین است.

با این توجه سؤالی که پیش می ­آید این است که چرا خداوند متعال به افرادی که بغی می ­ورزند، مهلت می­ دهد. نه تنها مهلت بلکه قدرت و ثروت نیز داده است.

آیه­ ی 214 به زیبایی پاسخ این سؤال را روشن می­ کند. این آیه از جهتی نیز یادآور آیه­ ی 155 است. در آنجا ذات اقدس إله می ­فرماید: قطعاً شما را به چیزی از ترس و گرسنگی و کمی اموال و جان­ ها و بهره­ ها امتحان خواهیم کرد. در اینجا می ­فرماید: آیا گمان می­ کنید وارد بهشت خواهید شد، در حالی که پیشینیان را سختی و زیان فرا گرفت و تکانده شدند، تا اینکه رسولشان و مؤمنین همراهش گفتند چه زمانی یاری خداوند خواهد رسید؟

به عبارت دیگر با توجه به این آیه و آیه­ ی قبل مهلت کفار وسیله ­ی امتحان مؤمنین است. لذا به کسانی که در مقابل این سختی ­ها صبر پیشه نموده­ اند بشارت داده شده است (آیه­ ی 155) و همچنین فرموده است یاری خداوند نزدیک است(آیه­ ی 214) و نباید ناامید شد.

سؤال: چرا خداوند ما را امتحان می ­نماید؟

پاسخ این سؤال نیز پیشتر در آیه­ ی 143 داده شده است. امتحان الهی وسیله­ ای است که ما با آن خود را محک زده و می­ شناسیم و اگر نه خداوند متعال که نیازی به شناخت ما ندارد و هدف ضایع نمودن ایمان ما نیست. به عبارت دیگر امتحان، عامل نابودی ایمان نیست بلکه عامل شناساندن انسان به خودش است. از این رو وجود امتحان نیز نشانه­ ی رأفت مهربانانه­ ی پروردگار عالمیان است.

ان شاءالله به مدد خود خداوند و ائمه اطهار در این امتحانات زندگیمون رو سیاه بیرون نیاییم.

بسم الله الرحمن الرحیم

با بررسی واژه ­ی بغی می­ توان متوجه شد که پیش از این در آیه ­ی 90 به کار رفته است. آیات 89 و 90 در میان آیاتی قرار گرفته اند که کفران قوم بنی اسرائیل را نسبت به کتاب و رسول مطرح می ­کند. طبق آیه ­شریفه 90 خداوند به هرکس از بندگانش که بخواهد از فضلش نازل می ­نماید. این افراد به آن شخص، به خاطر آنچه بر او نازل گشته، بغی (حسد) می ­ورزند. به همین خاطر غضبی فوق غضب دیگر بر آن ­ها فرود آمده است. نکته ­ی قابل توجه این است که بغی نسبت به فرد صورت می ­پذیرد نه فعل. لذا در گزاره­ ی آخر این آیه پروردگار عالمیان می ­فرماید «کسانی را که ایمان آوردند، در آنچه در او اختلاف می ­ورزیدند از حق، به اذن خویش هدایت نمود و خداوند هرکس را که به بخواهد به راه مستقیم هدایت می­ نماید». این فراز آیه نیز یادآور آیات 142 و 143 است. در شرح آن آیات مطرح گردید که کسانی که از حضرت رسول تبعیت نموده و جانشین بعد از او را بپذیرند، به راه راست هدایت شده اند. همچنین کسانی که ایمان آورده ­اند از این دستور تبعیت خواهند نمود.

ادامه دارد...

بسم الله الرحمن الرحیم

در آخرین پست قرآنی آیات 213 و 214 را با یکدیگر خواندیم، اکنون توضیحات مربوط به این آیات رو در ادامه می خوانیم:

یک بار دیگر داستان آیات 204 الی 212 را با یکدیگر مرور می­ کنیم. ابتدا خداوند متعال در آیات 204 الی 206 ویژگی­ های اصلی دشمنان حقیقی را بیان می ­نماید، سپس در آیه­ ی 207 ویژگی اصلی الگو مطرح می ­شود، در ادامه آیات 208 و 209 وظیفه ­ی مؤمنین را مشخص می ­کنند. آیات 210 الی 212 نیز سرگذشت کسانی را که از انجام وظیفه سرپیچی کرده ­اند، بیان می ­کند. البته همه ­ی این مباحث به طور مبسوط در جزءِ یک مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. اما در این آیات عبارات خطاب به مسلمانان است، در حالی که در جزءِ یک قوم بنی ­اسرائیل و حضرت ابراهیم مورد خطاب قرار گرفته بودند.

آیه­ ی 213 به صورت مستقیم یکی بودن فطرت همه ­ی اقوام را مطرح می ­کند. در واقع قومیت ­ها عامل تغییر سرنوشت ­ها نیستند، آنچه حائز اهمیت است انتخاب خود انسان است. همچنین این آیه می ­فرماید در میان همه­ ی اقوام انبیا مبعوث شده و همراه آنان کتاب نازل شده است. انبیا نیز توسط آن کتاب (قوانین الهی) آنچه را مردم نسبت به آن اختلاف می ­ورزند، برایشان مشخص می ­نمایند. به عبارت دیگر انبیا نه تنها راه درست و غلط را نشان داده بلکه در صورت امکان، حکومت نیز می ­کنند. نسبت به حکم انبیا تنها کسانی اختلاف افکنی می ­کنند، که پس از روشن شدن حق و باطل برایشان، دچار بغی شده ­اند. در واقع عامل اختلاف، بغیِ این عده است.

+ بَغْی‌، تعبیری‌ قرآنی‌ به‌ معنای‌ تجاوزگری‌ که‌ زمینه‌ساز اصطلاحی‌ فقهی‌ به‌ معنای سرکشیگروهی‌ از مسلمانان در برابر امام مشروع بوده‌ است. (برگرفته از ویکی فقه و پرسمان)

ادامه دارد...

بسم الله الرحمن الرحیم

بغی

کَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَمُنذِرِینَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ النَّاسِ فِیمَا اخْتَلَفُواْ فِیهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِیهِ إِلاَّ الَّذِینَ أُوتُوهُ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ فَهَدَى اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ لِمَا اخْتَلَفُواْ فِیهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللّهُ یَهْدِی مَن یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۲۱۳﴾

مردم (در آغاز) یک دسته بودند، (و تضادی در میان آن ها وجود نداشت. به تدریج جوامع و طبقات پدید آمد و اختلافات و تضادهایی در میان آن ها پیدا شد، در این حال) خداوند، پیامبران را برانگیخت، تا مردم را بشارت و بیم دهند و کتاب آسمانی، که به سوی حق دعوت می‏ کرد، با آن ها نازل نمود، تا در میان مردم، در آنچه اختلاف داشتند، داوری کند. (افراد با ایمان، در آن اختلاف نکردند،) تنها (گروهی از) کسانی که کتاب را دریافت داشته بودند، و نشانه ‏های روشن به آن ها رسیده بود، به خاطر انحراف از حق و ستمگری، در آن اختلاف کردند. خداوند، آن هایی را که ایمان آورده بودند، به حقیقت آنچه مورد اختلاف بود، به فرمان خودش، رهبری نمود. (اما افراد بی ایمان، همچنان در گمراهی و اختلاف، باقی ماندند). و خدا، هر کس را بخواهد، به راه راست هدایت می ‏کند.

أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا یَأْتِکُم مَّثَلُ الَّذِینَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِکُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء وَزُلْزِلُواْ حَتَّى یَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِیبٌ ﴿۲۱۴﴾

آیا پنداشتید که داخل بهشت مى ‏شوید و حال آنکه هنوز مانند آنچه بر [سر] پیشینیان شما آمد بر [سر] شما نیامده است. آنان دچار سختى و زیان شدند و به [هول و] تکان درآمدند تا جایى که پیامبر [خدا] و کسانى که با وى ایمان آورده بودند گفتند پیروزى خدا کى خواهد بود؟ آگاه باشید، یاری خدا نزدیک است!