حدیث شماره 8 باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند متعال بندگان خود را به دو آیه از قرآن، مختص گردانده؛ اینکه تا ندانند چیزی نگویند و تا آنجا که می دانند، پرسنده را رد نکنند. خداوند می فرماید: « مگر از آنها در کتاب آسمانی تعهد نگرفتیم که جز حق بر خدا نگویند. (169 اعراف)» و فرموده است: «چیزی را که به دانش آن نرسیده اند و از تفسیر آن خبر ندارند، تکذیب کردند. (39 یونس)»
حدیث شماره ۷ باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
زرارة گوید از امام باقر علیه السلام پرسیدم: حق خدا بر بندگان چیست؟ فرمود آنچه می دانند بگویند و از آنچه نمی دانند باز ایستند.
حدیث شماره ۶ باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
امام صادق علیه السّلام فرموند: هرگاه یکى از شما از آنچه که نمى‌داند بپرسند و او بگوید نمى دانم و نگوید: خدا داناتر است تا در دل دوست خود شک اندازد و سبب نگرانى او شود و اگر کسى که از او سؤال مى‌شود بگوید نمى‌دانم، سوال‌کننده او را متهم نمى‌کند.
حدیث شماره 5 باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
امام صادق علیه السلام فرمودند: برای عالم رواست که چون از او سوالی شود که نداند گوید: خدا داناتر است ولی برای غیرعالم شایسته نیست که چنین گوید (بلکه او باید صریحا بگوید نمی دانم.)
حدیث شماره 4 باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
امام باقر علیه السّلام فرموند: آنچه علم دارید بگویید و آنجا که علم ندارید، بگویید: خدا داناتر است؛ چرا که انسان گاه آیه اى را بر معنایى حمل مى کند و آن را از مقصود حقیقى خود، به اندازه زمین تا آسمان دور مى نماید.
برخی نیز این روایت راچنین معنا نموده اند:
آنچه می‌دانید بگویید و درباره‌ی آنچه نمی‌دانید، بگویید خدا داناست؛ زیرا گاه فردی که آیه‌ای استخراج می‌کند [و برداشتی از یک آیه می‌کند تا مطلوب خود را اثبات کند بر اثر برداشت نادرست]، چنان سقوط می‌کند که گویا از فاصله‌ای دورتر از فاصله‌ی آسمان و زمین افتاده است.
حدیث شماره 3 باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
امام باقر علیه السّلام فرمود:هرکس ندانسته و هدایت نشده فتوى دهد فرشتگان رحمت و عذاب،او را لعن مى‌کنند و گناه هرکس که به فتواى او عمل کند،دامنگیرش خواهد شد.
حدیث شماره 2 باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
ابن حجاج گوید حضرت صادق به من فرمود: از دو صفت بپرهیز که هر کس هلاک شد از آن جهت بود: بپرهیز از اینکه طبق رأى و نظر خویش به مردم فتوى دهى یا به آنچه نمیدانى عقیده دینى پیدا کنى.
السلام علیک یا اباصالح المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف
امام زمان،با همه رحمتش و با همه عشقش اول دعایمان می کند؛ بعد گلایه...
واعظ: استاد شجاعی
حدیث شماره ۱ باب نهی از ندانسته گویی کتاب فضل علم اصول کافی
مفضل گوید امام صادق علیه السلام به من فرمود: تو را باز مى دارم از دو صفت که هلاک مردان در آن است، باز مى دارمت از اینکه با روش باطلى دیندارى کنى و ندانسته به مردم فتوى دهى.
حدیث شماره ۴ باب بذل علم کتاب فضل علم اصول کافی
امام صادق علیه السلام فرمود: عیسى علیه السلام میان بنى اسرائیل ایستاد و گفت: اى بنى اسرائیل حکمت را به نادانان نگوئید که به ایشان ستم کرده باشید و از اهل حکمت آن را بازندارید که به آنها ستم کرده باشید. (مقصود از حکمت حقایق و دقایق دین است که هر مغزى تحمل درک آن ندارد.)
حدیث شماره ۳ باب بذل علم کتاب فضل علم اصول کافی
امام باقر علیه السّلام فرمود:زکات دانش، آموختن آن به مردم است.
شرح:
از آنجا که از علم تعبیر به نور شده و معصومین فرموده‌اند:«علم نورى است که خداوند به هرکس که لایق بداند در قلب و دلش نور علم قرار مى‌دهد» از این‌رو اسلام براى مقام معلم که گسترش‌دهنده علم‌اند جایگاه ویژه‌اى قرار داده و قرآن مدال پرافتخار آموزگارى را براى نخستین بار به پیامبر مى‌دهد و مى‌فرماید: «خداوند بر بندگان مؤمن خود منت گذاشت،زیرا پیامبرى از جنس خودشان برانگیخت تا آیات الهى را بر آنها بخواند و قرآن و حکمت را به آنها بیاموزد. (۱۶۴ آل عمران)» از این‌رو مى‌دانیم که همه مسلمانان وظیفه مندند که بیسوادان را باسواد نموده و ناآگاهان را به مسائل زندگى آگاه سازند.
حدیث شماره ۲ باب بذل علم کتاب فضل علم اصول کافی
امام صادق در باره این آیه «با بی اعتنائی از مردم روی مگردان (۱۹ لقمان)» می فرمایند: باید همه مردم از نظر علم پیشت مساوى باشند (و از نظر آموختن بین دانش‌آموزانت فرق نگذارى.)
حدیث شماره ۱ باب بذل علم کتاب فضل علم اصول کافی
امام صادق علیه السّلام فرمود:در کتاب على علیه السّلام است که خدا از نادانها براى کسب دانش پیمان نمى‌گیرد تا از دانشمندان پیمان بگیرد که به نادانها دانش بیاموزند زیرا دانش مقدم بر جهل است.
حدیث شماره ۹ باب پرسش از عالم و مذاکره با او؛ کتاب فضل علم اصول کافی
امام باقر علیه السّلام فرمود: مذاکره علم، درس است و درس نماز، خوبى است.
شرح:
مى‌دانیم همانطور که بدن ما با تماس با بیرون آلوده و کثیف مى‌شود و نیاز به شستشو دارد قلب و دل انسان هم با دنیاى بیرون با شنیدن سخنان نامناسب و صحنه هاى آلوده زنگار مى گیرد که بهترین دارو براى شستشو و جلا دادن به آن پندهاى امامان معصوم است که خود اهل عمل بوده اند، از این‌رو در تاریخ مى‌بینیم کسانى که دچار زنگار قلبى و روحى بوده اند و هیچ قدرت و نیرویى قادر به کنترل آنها نبوده آیه اى از قرآن یا کلامى از معصوم آنها را از خواب بیدار ساخته و نور حق در قلبشان تابیده و از راه باطل بازگشته اند مانند فضیل بن عیاض، سردسته راهزنان و دزدان، که با شنیدن این آیه متحول شد. آیا وقت آن نرسیده است که دلهای مؤ منان در برابر ذکر خدا و آنچه از حق نازل شده است خاشع گردد؟ (۱۶ حدید)»
السلام علیک یا اباصالح المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف
میدونی مشکل کجا پیش اومد؟! اونجا که حرفِ امام زمان خورد زمین...
واعظ: استاد رائفی پور
حدیث شماره ۸ باب پرسش از عالم و مذاکره با او؛ کتاب فضل علم اصول کافی
رسول خدا صلّى اللّه علیه و اله و سلم فرمود: با یکدیگر مذاکره و گفتگو کنید زیرا حدیث، جلادهنده دلهاست، همانا دلها مانند شمشیر زنگار مى گیرد و جلادهنده آن، حدیث است.
حدیث شماره ۷ باب پرسش از عالم و مذاکره با او؛ کتاب فضل علم اصول کافی
ابى الجارود گوید: شنیدم امام باقر علیه السّلام فرمود: خدا رحمت کند بنده‌اى که علم را زنده مى‌کند،گفتم زنده کردنش چیست؟ فرمود: اینست که با اهل دین و اهل پرهیزکارى مذاکره کند.
حدیث شماره ۶ باب پرسش از عالم و مذاکره با او؛ کتاب فضل علم اصول کافی
رسول خدا صلّى اللّه علیه و اله فرمود: به راستى خداى عزوجل مى‌فرماید: گفتگوى علمى میان بندگانم سبب زنده شدن دل هاى مرده می شود در صورتى‌که پایان گفتگوهایشان به کارى که مربوط به من است ختم شود.(مسائل اصلى و فرعى دین)
حدیث شماره ۵ باب پرسش از عالم و مذاکره با او؛ کتاب فضل علم اصول کافی
رسول خدا (صلّى الله علیه و آله و سلم) فرمود: اف بر مردی که خود را در هر روز جمعه براى امر دینش آماده نکند تا با آن تجدید عهد کند و از دینش سؤال کند (تا آن را بفهمد) و در روایت دیگرى است: اف بر هر مرد مسلمانى که...
شرح:
بیشتر دانشمندانى که به مقام شامخ علمى رسیده اند و مخترعینى که اختراع کرده اند بخاطر طرح سوال در ذهن خود و به دنبال یافتن پاسخ آن تلاش کرده اند. آدمى هرچه بپرسد و به دنبال یافتن پاسخ آن برود عشق و علاقه اش به آگاهى و درک مجهولات خلقت بیشتر مى شود و مانند تشنه اى مى شود که هرچه مى نوشد سیر نمى شود زیرا نمى تواند به آگاهى کامل دست یابد هرچه کشف مى‌کند مسائل ناشناخته دیگرى در برابرش خودنمایى مى‌کند از این‌رو دانشمند بزرگ ابن سینا گفته است. تا بدانجا رسید دانش من؛ که بدانم همى که نادانم. از این‌رو خداوند در سخنان خود مى‌فرماید: «هرچه نمى‌دانید از آگاهان بپرسید. (۴۳ نحل)»
