بسم الله الرحمن الرحیم
ترس از مرگ
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ خَرَجُواْ مِن دِیَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْیَاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَشْکُرُونَ ﴿۲۴۳﴾
آیا از [حال] کسانى که از بیم مرگ از خانه هاى خود خارج شدند، در حالی که هزاران تن بودند، ننگریستی؟ پس خداوند به آنان گفت بمیرید، سپس آنان را زنده نمود. همانا خداوند نسبت به مردم صاحب بخشش است ولى بیشتر مردم سپاسگزارى نمیکنند.
وَقَاتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۲۴۴﴾
و در راه خداوند قتال نمایید و بدانید همانا خداوند شنواى داناست.
آیات 243 تا 252 را میتوان پیرامون جنگ و قتال دانست. در این آیات ابتدا خداوند متعال هزاران نفری را که از ترس مرگ پا به فرار گذاشته بودند، مثال میزند. خداوند آنها را کشته و سپس زنده نموده است تا بدانند مرگ بازگشت آنها به سوی پروردگار عالمیان است و امری است حتمی. همچنین بدانند عمر دست خداوند است، لذا فرار و ترس معنی ندارد. اینچنین آنها شامل فضل الهی میشوند. لذا زمانی که جنگ در راه خداوند لازم میشود، نباید ترسید و پا به فرار گذاشت.
ان شاءالله از زمره ی کسانی باشیم که از مرگ نمیترسند و در راه خدا جهاد میکنند .