رمز حیات

حکمت 95 نهج البلاغه: تقوى و ارزش اعمال
(اخلاقى)

وَ قَالَ (علیه السلام): لَا یقِلُّ عَمَلٌ مَعَ التَّقْوَى وَ کیفَ یقِلُّ مَا یتَقَبَّلُ.

و درود خدا بر او، فرمود: هیچ عملی با تقوی کم نیست و چگونه آن عمل که مقبول بارگاه خداوندی است، کم محسوب می گردد .

شرح حکمت:
این سخن برگرفته از قرآن مجید است; آنجا که در داستان فرزندان آدم (هابیل و قابیل) مى فرماید: «تنها اعمال پرهیزگاران را قبول مى کند (27 مائده)». بسیارى از بزرگان در کتب فقهى این مطلب را یادآور شده اند که شرایط صحت عمل با شرایط قبول متفاوت است. عمل صحیح عملى است که جامع تمام شرایط و اجزا و خالى از موانع باشد; ولى گاه این عمل، با اعمال دیگرى پیش و پس از آن یا صفات ناشایسته اى همراه مى گردد که مانع قبولى آن در درگاه خداوند مى شود (قبولى به معناى پاداش عظیم و تحقق اهداف و فلسفه هاى عمل). مثلاً در روایات آمده است که کسى که شرب خمر کند اعمال او تا چهل روز پذیرفته نمى شود. حدیث دیگرى مى خوانیم: کسى که به پدر و مادرش نگاه غضب آلود کند خدا نماز او را قبول نمى کند، همچنین در مورد خوردن غذاى حرام یا شبهه ناک.
بنابراین اعمالى مقبول درگاه خداوند واقع مى شود که توأم با تقوا باشد و بى تقوایان ممکن است عمل صحیحى انجام دهند و اسقاط تکلیفى شود; اما عمل آنها بى ارزش و فاقد پاداش عظیم و فلسفه و روح عمل باشد.

Channel: @Ramzehayat
Instagram: @Ramzehayat