رمز حیات

حکمت 111 نهج البلاغه: عشق تحمّل ناشدنى امام على علیه السّلام
(اعتقادى)

وَ قَالَ (علیه السلام): وَ قَدْ تُوُفِّیَ سَهْلُ بْنُ حُنَیْفٍ الْأَنْصَارِیُّ بِالْکُوفَةِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ مَعَهُ مِنْ صِفِّینَ وَ کَانَ أَحَبَّ النَّاسِ إِلَیْهِ: «لَوْ أَحَبَّنِی جَبَلٌ لَتَهَافَتَ.»
و درود خدا بر او، (پس از بازگشت از جنگ صفّین، سهل بن حنیف یکى از محبوب ترین مردم نزد امام، در کوفه از دنیا رفت.) فرمود: اگر کوهى مرا دوست بدارد، در هم فرو مى ریزد. (معناى این سخن آن است که شدائد و مصائب، به سرعت به سراغ دوستان ما مى آیند و این سرنوشت تنها در انتظار پرهیزکاران و نیکان و برگزیدگان و خوبان است)

شرح حکمت:
امام(علیه السلام) اشاره به بى وفایى و ناپایدارى طبیعت دنیا و از دست رفتن عزیزان است که هم آزمونى براى مردان خداست و هم هشدارى براى همگان.
امام(علیه السلام) در حکمت 112 می فرمایند: «هرکس ما اهل بیت را دوست دارد باید پوشش فقر را براى خود مهیا سازد (و آماده انواع محرومیت ها و گرفتارى ها) گردد»

Channel: @Ramzehayat
Instagram: @Ramzehayat