رمز حیات

حکمت 117 نهج البلاغه: پرهیز از افراط و تفریط در دوستى با امام علیه السّلام
(اعتقادى، اخلاقى)

وَ قَالَ (علیه السلام): هَلَکَ فِیَّ رَجُلَانِ مُحِبٌّ غَالٍ وَ مُبْغِضٌ قَالٍ.
و درود خدا بر او، فرمود: دو تن به خاطر من به هلاکت رسیدند: دوست افراط کننده، و دشمن دشنام دهنده.

شرح حکمت:
با توجه به حکمت دو‌گروه در گمراهی هستند:
۱-گروهی که محبت آنها به اولیای خدا از حد اعتدال خارج شده و ‌امام را به مقام نبوت و الوهیت برسانند، مانند غلات که حضرت علی را برتر از پیغمبر بلکه خدا مى دانستند و مى گفتند: خداوند در جسم على(علیه السلام) حلول کرده، زیرا صفاتش صفات خدایى است. لذا حضرت جمعى از آنان را توبه داد و چون توبه نکردند فرمان مرگ آنها را صادر کرد.
بى شک محبت اولیاء الله از ارکان ایمان است و همان سبب پیروى بى قید و شرط از آنان و در نتیجه سبب نجات در دنیا و آخرت مى شود، اما غلو در آن سبب گمراهی می شود. امام صادق(علیه السلام) میخوانیم که در پاسخ کسى که مى گفت: خداوند محمد و على را آفریده و تمام کارها را به دست آنها سپرده، آفرینش به دست آنهاست و...، فرمود: این دشمن خدا دروغ گفته است، آیه سوره «رعد» را براى او بخوانید که میفرماید: «آنها براى خدا شریکانى قرار داده اند که اعتقاد داشتند این همتایان نیز مانند خدا مى آفرینند... بگو خداوند خالق همه چیز است و او یگانه پیروز است»۰
۲-در مقابل گروه اول،گروهی هستند که نه تنها محبت به اولیای خدا نداشته بلکه دشمنی و کینه دارند، مانند خوارج که آن حضرت را (نعوذ بالله) لعن و نفرین مى کردند و واجب القتل مى دانستند.
لذا امام(علیه السلام) در خطبه 127 فرمود: «بهترین مردم در مورد من گروه میانه رو هستند، هرگز از آنها جدا نشوید.»

Channel: @Ramzehayat
Instagram: @Ramzehayat