رمز حیات

حکمت 145 نهج البلاغه: عبادتهاى بى حاصل
(اخلاقى، معنوى، عبادى)

وَ قَالَ (علیه السلام): کَمْ مِنْ صَائِمٍ لَیْسَ لَهُ مِنْ صِیَامِهِ إِلَّا الْجُوعُ وَ الظَّمَأُ وَ کَمْ مِنْ قَائِمٍ لَیْسَ لَهُ مِنْ قِیَامِهِ إِلَّا السَّهَرُ وَ الْعَنَاءُ حَبَّذَا نَوْمُ الْأَکْیَاسِ وَ إِفْطَارُهُمْ.
و درود خدا بر او، فرمود: چه بسیار روزه دارانى که از روزه خود جز گرسنگى و تشنگى بهره اى نمى برند و چه بسیار شب زنده دارانى که از قیام شبانه خود جز بى خوابى و خستگى ثمره اى نمى گیرند. آفرین بر خواب هوشمندان و افطارشان (چون آنان آنچه کنند بجا و طبق دستور مى باشد.)

شرح حکمت:
با توجه به این حکمت عبادات دارای دو بعد روحی و جسمی هستند که امام علی(علیه السلام) به عبادات بی نتیجه اشاره کرده اند:
۱- نماز:
بعد روحی= حضور قلب
بعد جسمی= انجام اذکار و افعال
حال اگر در حال نماز فکر، مشغول برنامه های مادی باشد، این عبادت نتایج تربیتی چون بازداشتن از گناه را ندارد.
۲-روزه:
بعد روحی= مبارزه با هوای نفس، تقویت ایمان و اراده
بعد جسمی= خودداری از خوردن و آشامیدن و بعضی لذات نفسانی
حال اگر به بعد روحی توجه نشود،نتیجه روزه که تقوا است حاصل نمی شود.
لذا به آداب نماز و روزه در روایات جهت قبولی در نزد پروردگار تأکید شده است.
در منابع دینی ۲شرط اساسی قبولی عبادات بیان شده است:
۱- دوری از موانع قبولی مانند: غیبت کردن، مال حرام و...
۲- پذیرش اهل بیت

Channel: @Ramzehayat
Instagram: @Ramzehayat