رمز حیات

حکمت 202 نهج البلاغه: واقع نگرى در مسائل سیاسى
(سیاسى)

وَ قَالَ (علیه السلام) : وَ قَدْ قَالَ لَهُ طَلْحَةُ وَ الزُّبَیْرُ نُبَایِعُکَ عَلَى أَنَّا شُرَکَاؤُکَ فِی هَذَا الْأَمْرِ: لَا وَ لَکِنَّکُمَا شَرِیکَانِ فِی الْقُوَّةِ وَ الِاسْتِعَانَةِ وَ عَوْنَانِ عَلَى الْعَجْزِ وَ الْأَوَدِ.
و درود خدا بر او (طلحه و زبیر خدمت امام آمدند و گفتند با تو بیعت کردیم که ما در حکومت شریک تو باشیم،) فرمود: نه، ولی شما در قوت و یاری کردن شریک من هستید و کمک من در موقع ناتوانی و درماندن .

شرح حکمت:
این حکمت اشاره به داستان طلحه و زیبر دارد که هدف از بیعت با امام علی(علیه السلام) و مقابل عثمان ایستادن را در شریک شدن آنها در امر خلافت و سپردن حکومت بصره و کوفه به آنها می دانستند. با توجه به اقرار آنها به این موضوع، نشان دهنده این است که هر دو اهل توطئه، سیاست های مکارانه و دور از تقوا هستند که صلاحیت لازم برای فرمانروایی و استانداری کشور اسلام را نداشته و‌ قانع نیستند، زیرا آنها دست به دست معاویه داشته و می خواستند حکومت بر مسلمانان را به زور و از طریق دغل کاری به چنگ آورند، لذا تقوای امام هرگز پذیرای چنین مطلبی نبوده و آنها را شریک در خلافت ننمودند.