رمز حیات

حکمت 218 نهج البلاغه: حسادت، آفت دوستى
(اخلاقى، اجتماعى)

وَ قَالَ (علیه السلام) : حَسَدُ الصَّدِیقِ مِنْ سُقْمِ الْمَوَدَّةِ.
و درود خدا بر او، فرمود: حسد بردن دوست، از خالص نبودن دوستى اوست.

شرح حکمت:
امام(علیه السلام) در این حکمت یکى از نشانه هاى ضعف دوستى و صداقت را بیان فرموده اند.
امام حسن مجتبى (علیه السلام) در لحظات آخر عمر خویش به «جناده» چنین وصیت می فرماید: «با کسى دوستى کن که دوستى با او زینت تو باشد و هنگامى که به او خدمت مى کنى تو را محفوظ دارد و هرگاه که از او کمکى بخواهى یارى ات کند، اگر سخنى بگویى (از روى اعتمادى که به تو دارد) گفتار تو را تصدیق کند و اگر در جایى (به حق) حمله کنى تو را تقویت نماید و اگر دست خود را براى حاجتى به سوى او دراز کنى او دستش را به سوى تو دراز کند و هرگاه نقطه ضعفى از تو ظاهر شود آن را بپوشاند و اگر کار نیکى از تو ببیند آن را بشمارد (و آشکار سازد) و اگر چیزى از او بخواهى به تو بدهد حتى اگر سکوت کنى (ولى نیازمند باشى) بدون مقدمه کمک کند و اگر مشکلى براى او پیش آید تو را ناراحت سازد.»