حکمت 324 نهج البلاغه: گناه پنهانی
(اعتقادى، اخلاقى، تربیتى)
وَ قَالَ (علیه السلام): اتَّقُوا مَعَاصِیَ اللَّهِ فِی الْخَلَوَاتِ فَإِنَّ الشَّاهِدَ هُوَ الْحَاکِمُ.
و درود خدا بر او، فرمود: از عصیان خداوند در خلوتگاهها بپرهیزید، همانا (آنکه) شاهد (اعمال است)، همان حاکم و دادرس است.
شرح حکمت:
قرآن مجید نیز درباره کسانى که شبانه جلسات خصوصى تشکیل مى دانند و بر ضد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله توطئه مى کردند مى فرماید: «و هنگامى که در مجالس شبانه، سخنانى که خدا راضى نبود مى گفتند، خدا با آنها بود. (108 نساء)» نیز در جاى دیگر مى فرماید: «هیچگاه سه نفر با هم نجوا نمى کنند مگر اینکه خدا چهارمین آنهاست، و هیچگاه پنج نفر با هم نجوا نمى کنند مگر اینکه خدا ششمین آنهاست، و نه تعدادى کمتر و نه بیشتر از آن مگر اینکه او همراه آنهاست هرجا که باشند، سپس روز قیامت آنها را از اعمالشان آگاه مى سازد، چراکه خدا به هرچیزى داناست. (7 مجادله)» در جاى دیگر در عبارتى کوتاه و پرمعنا مى فرماید: «(وَهُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنْتُمْ)؛ او با شماست هرجا که باشید. (4 حدید)»
لقمان حکیم نیز به فرزندش چنین گفت: «پسرم! اگر به اندازه سنگینى دانه خردلى (کار نیک یا بد) باشد، و در دلِ سنگى یا در (گوشه اى از) آسمانها و زمین قرار گیرد، خدا آن را (در قیامت براى حساب) مى آورد؛ خداوند دقیق و آگاه است!»
امام صادق علیه السلام به یکى از یارانش فرمود: «از خدا بترس آنگونه که گویى او را مى بینى (که شاهد و ناظر اعمال توست) و اگر تو او را نمى بینى او تو را مى بیند. اگر فکر کنى او تو را نمى بیند کافر شده اى (زیرا علم خدا را محدود شمرده اى) واگر مى دانى تو را مى بیند؛ ولى باز در مقام معصیت او برمى آیى، او را از کمترین بینندگان نسبت به خود قرار داده اى». زیرا از یک نگاه کننده عادى شرم دارى اما از خدا شرم نمى کنى که در خلوت گناه مى کنى.