رمز حیات

حکمت 336 نهج البلاغه: مسئولیت وعده دادن
(اخلاقى، اجتماعى)

وَ قَالَ (علیه السلام): الْمَسْئُولُ حُرٌّ حَتَّى یَعِدَ.
و درود خدا بر او، فرمود: کسى که از او درخواستى شده، تا وعده نداده آزاد است. (ولى پس از وعده دادن در گرو وعده خویش است و تا به آن وفا نکند آزاد نمى شود.)

شرح حکمت:
قرآن مجید مى فرماید: «به عهد خود وفا کنید که از عهد (در قیامت) سؤال مى شود. ( 34 اسرا)» رسول خدا صلی الله علیه و آله مى فرمایند: «وعده به منزله بدهکارى است. واى به حال کسى که وعده مى دهد و خلاف مى کند، واى به حال کسى که وعده مى دهد و خلاف مى کند، واى به حال کسى که وعده مى دهد و خلاف مى کند.» در حدیث دیگرى مى فرمایند: «که وعده اى مى دهد (وعده اش) مانند بدهکارى یا شدیدتر از آن است.»
امیرمؤمنان على علیه السلام مى فرمایند: «کسى که وعده اى به او داده ام و شب هنگام در بسترش بیدار است و لحظه شمارى مى کند که صبح شود و نزد من آید و حاجتش برآورده شود، ناراحتى و انتظار او هرگز از ناراحتى من شب هنگام در بسترم بیشتر نیست، چرا که انتظار مى کشم به سراغ او بروم و از دِین وعده او درآیم. مبادا مانعى سبب خلف وعده شود، زیرا خلف وعده از اخلاق انسان هاى باشخصیت وبزرگوار نیست.»
امام صادق علیه السلام م ی فرمایند: «()؛ وعده مؤمن به برادرش نوعى نذر است، هرچند کفاره ندارد و هرکس خلف وعده کند درواقع با خدا مخالفت کرده و خود را در معرض خشم او قرار داده و این همان چیزى است که قرآن مى فرماید: "اى کسانى که ایمان آورده اید چرا سخنى مى گویید که به آن عمل نمى کنید؟ این کار موجب خشم عظیم در پیشگاه خداست که سخنى بگویید و به آن عمل نکنید. (3 صف) "»