رمز حیات

حکمت 425: کارگزاران خدا
(اعتقادى، اقتصادى)

وَ قَالَ (علیه السلام): إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً یَخْتَصُّهُمُ اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ فَیُقِرُّهَا فِی أَیْدِیهِمْ مَا بَذَلُوهَا فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَیْرِهِمْ.
و درود خدا بر او، فرمود: خداوند بندگانى دارد که نعمت ‏هاى خاصى را به آنان بخشیده تا بندگان دیگر از آن بهره گیرند، به همین دلیل مادامى که از این نعمت‏ ها به دیگران مى ‏بخشند خدا آن را در دستشان نگه مى ‏دارد اما هنگامى که آن نعمت ‏ها را از دیگران دریغ داشتند از آن ‏ها مى ‏گیرد و آن را به گروهى دیگر مى‏ دهد (که این شکرانه را انجام مى‏ دهند)

شرح حکمت:
درحدیث قدسى (به معنا سخنی از سوی خداوند) آمده است: «اموال، متعلق به من است و فقرا تحت کفالت من قرار دارند و اغنیا وکیلان من هستند و اگر از دادن اموال من به آن ها که تحت تکفل من اند خوددارى کنند آن ها را وارد دوزخ مى کنم و اهمیتى (به آنان) نمى دهم.» در حکمت 13 امام(علیه السلام) مى فرمایند: «هنگامى که مقدمات نعمت به شما روى آورد دنباله آن را به واسطه قلت شکرگزارى از خود دور نسازید.» رسول خدا(صلى الله علیه وآله) می فرمایند: «نعمت خداوند بر هیچ بنده اى فزونى نمى یابد مگر این که هزینه هاى مردم بر او زیاد مى شود کسى که آن هزینه ها را نپردازد آن نعمت را در معرض زوال قرار داده است.» امام صادق(علیه السلام) مى فرمایند: «یکى از عوامل بقاء مسلمانان و بقاء اسلام این است که ثروت ها نزد کسانى باشد که حق را در آن بشناسند و کارهاى نیک انجام دهند (و به نیازمندان کمک کنند) و یکى از عوامل فناء اسلام و فناء مسلمین این است که ثروت ها در دست کسانى باشد که حق را در آن نشناسند و نیکى نکنند.» امام باقر(علیه السلام) فرمودند: «خداوند متعال براى کارهاى نیک (و خدمت به مردم) افرادى از خلق خود را قرار داده و انجام آن را محبوب آن ها ساخته و طالبان کمک را به سوى آن ها فرستاده و برآوردن حاجت آنان را براى آن ها آسان نموده همان گونه که باران در سرزمین خشک تأثیر مى گذارد و آن را زنده مى کند و صاحبان زمین به وسیله آن زنده مى شوند و نیز خداوند دشمنانى براى کار نیک از خلقش قرار داده (که براثر اعمال و نیات سوئشان گرفتار این دشمنى شده اند) و انجام آن را در نظر آن ها مبغوض ساخته و طلب کردن از آن ها را بر طالبان نیکى ممنوع کرده همان گونه که باریدن بر (پاره اى از) زمین هاى خشک را بر باران ممنوع کرده تا آن زمین و اهلش هلاک شوند و آنچه خداوند عفو مى کند بیشتر است.»