رمز حیات

حکمت 426: دو چیز ناپایدار
(اقتصادى، معنوى)

وَ قَالَ (علیه السلام): لَا یَنْبَغِی لِلْعَبْدِ أَنْ یَثِقَ بِخَصْلَتَیْنِ الْعَافِیَةِ وَ الْغِنَى بَیْنَا تَرَاهُ مُعَافًى إِذْ سَقِمَ وَ بَیْنَا تَرَاهُ غَنِیّاً إِذِ افْتَقَرَ.
و درود خدا بر او، فرمود: شایسته نیست برای بنده که به دو خصلت تکیه کند: تندرستی و بی نیازی. در همان هنگام که بنده را تندرست می بینی، ناگهان بیمار می شود، و در همان موقع که او را بی نیاز می بینی، فقیر و نیازمند می گردد .

شرح حکمت:
در حکمت 302 نیز امام (علیه السلام) همین معنا را با عبارت جالب دیگرى بیان می فرمایند: «آنکس که به شدت به بلا مبتلاست از کسى که مبتلا نیست ولى در هیچ لحظه ایمن از بلا نمى باشد، محتاجتر به دعا نیست.» مقصود امام(علیه السلام) از این گفتارهاى حکیمانه هشدارى است به همه انسان ها که در زندگى دنیا گرفتار غفلت و غرور نشوند. هیچ چیز از دنیا براى هیچ کس در هیچ زمانى پایدار نیست و همه چیز در معرض زوال است آنچه باقى و پایدار مى ماند ذات پاک خداست و تمام کارهایى که براى او انجام مى شود.