رمز حیات

حکمت ۴۷۲ نهج البلاغه: دعای طلب باران
(نیایشی، معنوی)

و قال (علیه السلام) فِی دُعَاءٍ اسْتَسْقَى بِهِ: اللَّهُمَّ اسْقِنَا ذُلُلَ السَّحَابِ دُونَ صِعَابِهَا.
و درود خدا بر او، در دعا به هنگام طلب باران فرمود: خدایا ما را با ابرهاى رام سیراب کن، نه ابرهاى سرکش.

شرح حکمت:
شبیه این سخن چیزى است که در دعاى باران از امام امیرمؤمنان(علیه السلام) نقل شده است; در این دعا حضرت بارانى را تقاضا مى کند که مایه برکت نهرها، رویش درختان، ارزان شدن ارزاق، پرنشاط شدن انسان ها و حیوان ها و پرورش زراعت ها و پرشیر شدن پستان حیوانات گردد نه بارانى که ضرر و زیان رساند و مشکلات گوناگون و پى درپى بیافریند.
در سوره نوح در ماجراى گفتوگوى این پیغمبر بزرگ الهى با مردم آن زمان مى خوانیم که آن حضرت مى فرماید: از گناهان خود استغفار کنید تا باران هاى پربرکت نازل گردد. (۱۰ و ۱۱ نوح)
و در آیه 130 سوره اعراف مى خوانیم: «ما آل فرعون را به خشکسالى و زیان هاى مالى گرفتار ساختیم شاید از راه نادرست خود بازگردند.»
امام صادق(علیه السلام) مى فرمایند: «هنگامى که چهار گناه شایع بشود چهار بلا دامنگیر مردم مى شود: هنگامى که «زنا» شایع شود زلزله ها آشکار مى گردد و هنگامى که مردم از دادن زکات امساک کنند مرگومیر در چهارپایان مى افتد و هنگامى که حاکمان در قضا ستم کنند آسمان از باریدن باران بازمى ایستد و هنگامى که پیمان ها شکسته شود مشرکان بر مسلمین پیروز مى شوند.»