حدیث شماره ۱باب مشیت و اراده کتاب توحیداصول کافی
على بن ابراهیم هاشمى گوید از امام موسى جعفر (علیه السلام) شنیدم که فرمودند: «چیزى نباشد جز آنچه خدا خواهد و اراده کند و اندازه گیرى نماید و حکم دهد.» عرض کردم معنى خواست خدا چیست؟ فرمودند: «آغاز کار است.» عرض کردم معنى اندازه گیرى چیست؟ فرمومدد: «آن اندازه گرفتن طول و عرض چیز است.» عرض کردم معنى قضا و حکمش چیست؟ فرمودند: «هرگاه حکم دهد، امضا کند و آن است که برگشت ناپذیر است.»
شرح:
در این روایت امام هفتم (علیه السلام) چهار مرتبه از مقدمات ایجاد و آفرینش مخلوق را بیان کرده و راوى سه تاى آن را توضیح خواسته و حضرت توضیح داده است؛ مجلسى ره فرماید: به روایت کتاب محاسن راوى پس از سؤال معنى مشیت معنى اراده را پرسید و حضرت فرمودند: «معنى اراده این است که بر آنچه خواسته بپاید و بایستد» و این جمله از قلم مصنف یا نساخ افتاده است بنابراین معنى روایت بسیار روشن است که چون بنا شود چیزى خلق گردد اولا مشیت خدا به آن تعلق میگیرد و ثانیاً آن را قطعى و مسجل می کند که در این مرتبه اراده نام دارد ثالثاً حدود اندازه آن را معین می فرماید که تقدیر نام دارد رابعاً فرمان خلقت صادر می کند که قضاء نام دارد.