رمز حیات

حدیث شماره 8 باب اشاره و نص بر امامت امام صادق علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

عبد الاعلى گوید امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «پدرم آنچه در آنجا است (از کتب و سلاح و نشانه هاى امامت) به من سپرد و چون وفاتش نزدیک شد، فرمودند: «گواهانى نزد من آور.» من چهار تن از قریش را که نافع غلام عبد اللَّه بن عمر نیز در میان آنها بود حاضر کردم. آنگاه فرمودند: «بنویس؛ این آن چیزی است که یعقوب به پسرانش وصیت کرد. «پسرانم! خدا براى شما این دین را برگزید، پس نمیرید جز اینکه مسلمان باشید. (132 بقره)»» و امام باقر (علیه السلام) به امام صادق علیه السلام) وصیت کرد و به او امر فرمود که او را در بردى که نماز جمعه را با آن می خواند کفن پوشد، و او را به عمامه ‏اش مُعمّم گرداند و قبرش را چهار گوش سازد و به مقدار چهار انگشت بالا آورد و هنگام دفن بندهاى کفن او را بگشاید. سپس به گواهان فرمود «برگردید خدا شما را رحمت کند» - بعد از آنکه رفتند- گفتم «اى پدر! در این وصیت چه احتیاجى به گواه گرفتن بود؟» فرمودند: «پسر جانم! نخواستم که تو (در امر امامت یا کارهاى وصیت) مغلوب باشى و مردم بگویند به او وصیت نکرده است، خواستم که تو حجت و دلیل داشته باشى.»»

حدیث شماره 7 باب اشاره و نص بر امامت امام صادق علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

جابر بن یزید جعفى گوید از امام باقر (علیه السلام) درباره قائم (به امر خدا یعنى امام) سؤال شد، حضرت دست خود را به امام صادق (علیه السلام) زد و فرمودند: «به خدا که این قائم آل محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) است.» عنبسه‏ گوید چون امام باقر (علیه السلام) وفات کرد، خدمت امام صادق (علیه السلام) رسیدم و از این روایت به ایشان خبر دادم. فرمودند: «جابر راست گفته است.» سپس فرمودند: «شاید شما می پندارید هر امامى پس از امام پیشین قائم (به امر خدا) نیست.»

حدیث شماره 4 باب اشاره و نص بر امامت امام صادق علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

طاهر گوید خدمت امام باقر (علیه السلام) بودم که جعفر (علیه السلام) آمد. امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «این بهترین مردم است.» (پیداست که در این جمله خود آن حضرت از کلمه «مردم» مستثنى است).

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام صادق علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

سدیر صیرفى گوید شنیدم امام باقر (علیه السلام) می فرمودند: «از جمله سعادت مرد است داشتن فرزندی که در او شباهت خلقی، اخلاقی و شمایلی به خود ببیند و من در این پسرم شباهت خلقی، اخلاقی و شمایلی به خودم می بینم.» و مقصود ایشان حضرت امام صادق (علیه السلام) بود.

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام صادق علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «چون وفات پدرم نزدیک شد، فرمود: «اى جعفر! خیر خواهى اصحابم را به تو سفارش می کنم.» من گفتم: «قربانت گردم، به خدا سوگند ایشان را آنگاه رها می کنم (و به مقامى از علم رسانم) که هر مردى از آنها در هر شهرى که باشد، محتاج به سؤال از هیچ کس نباشد.»»

حدیث شماره 1 باب اشاره و نص بر امامت امام صادق علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابى الصباح گوید امام باقر (علیه السلام) به سوی حضرت صادق (علیه السلام) که راه می رفت، نگریست و فرمودند: «او را می بینى؟ او از کسانى است که خداى عزوجل فرماید: «ما می خواهیم بر آنکسان که در زمین ناتوان شمرده شده اند منت نهیم و پیشوایشان سازیم و وارث زمینشان کنیم. (5 قصص)»

شرح:

این آیه درباره حضرت مهدى قائم عج الله تعالی فرجه الشریف) و امامانى که در آن زمان رجعت می کنند تأویل شده است و مراد به ناتوان شمردن در زمین این است که در دنیا به ایشان ستم می کنند و حقشان را غصب می نمایند ولى نزد خدا عزیز و بزرگوار و در آسمان صاحب قدرت و اختیارند.

حدیث شماره 4 باب اشاره و نص بر امامت امام باقر علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابن ابى یعفور گوید شنیدم امام صادق (علیه السلام) می فرمود: «عمر بن عبد العزیز به ابن حزم نوشت- سپس مانند روایت سابق نقل می کند- جز اینکه می گوید: ابن حزم نزد زید بن حسن فرستاد و او از پدرم (علیه السلام) بزرگتر بود.»

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام باقر علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابن ابى العلاء گوید شنیدم امام صادق (علیه السلام) می فرمودند: «عمر بن عبد العزیز به ابن حزم (که گویا والى او در مدینه بوده) نوشت که صدقه (یعنى دفتر موقوفات و صدقات- مجلسى (ره)-) على (علیه السلام) و عمر و عثمان را براى او بفرستد، ابن حزم هم شخصى را نزد زید بن حسن (علیه السلام) که بزرگترین آنها (اولاد على علیه السلام) بود فرستاد تا آن را مطالبه کند. زید گفت: حاکم (متولى)] بعد از على، حسن بود و پس از حسن حسین و بعد از حسین، على بن الحسین و پس از على بن الحسین، محمد بن على (علیهم السلام) است، از او مطالبه کن. ابن حزم نزد پدرم فرستاد، پدرم مرا فرستاد تا آن دفتر را به ابن حزم تحویل دادم (و دفتر صدقات عمر و عثمان را هم از اولاد خود آنها مطالبه کرد.) ابن ابى العلاء گوید یکى از ما به امام عرض کرد اولاد حسن این موضوع را می دانند؟ فرمودند: «آرى چنان که می دانند اکنون شب است، ولى حسد آنها را تحریک می کند، و اگر ایشان حق را از راه حق مطالبه کنند، براى خود آنها بهتر است، اما ایشان دنیا را می طلبند.»

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام باقر علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

عیسى بن عبد اللَّه از جدش نقل کند که على بن الحسین (علیهما السلام) در حال احتضار رو به فرزندانش که اطراف او بودند کرد، آنگاه به محمد بن على (علیهماالسلام) رو کرد و فرمود: «اى محمد! این صندوق را به خانه خود ببر.» راوی گوید ولى در آن صندوق درهم و دینار نبود، بلکه پر از علم و دانش بود.

حدیث شماره 1 باب اشاره و نص بر امامت امام باقر علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

اسماعیل بن محمد گوید امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «پیش از آنکه وفات على بن الحسین‏ (علیهما السلام) فرا رسد، زنبیلى یا صندوقى را که نزد او بود، بیرون آورد و فرمود: «اى محمد این صندوق را ببر.» پس آن را در میان چهار تن (که چهار طرفش را گرفته بودند) بردند، چون آن حضرت وفات کرد، برادران امام باقر (علیه السلام) آمدند و ادعا کردند که از آنچه در میان صندوق بود، بهره ما را بده. امام فرمودند: «به خدا که از بهره شما چیزى در آن نبود، اگر از بهره شما چیزى در آن می بود، پدرم آن را به من نمی داد، در آن صندوق سلاح و کتب رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) بود.» (که از علائم و مختصات امام علیه السلام است).

حدیث شماره 4 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

و در نسخه صفوانى است؛ شیبانى گوید به خدا سوگند، من در خدمت على بن الحسین (علیماالسلام) بودم و فرزندانش هم حضور داشتند که جابر ابن عبد اللَّه انصارى خدمت آن حضرت رسید و سلام کرد، سپس دست ابى جعفر (امام باقر علیه السلام) را گرفت و با او خلوت کرد و عرض کرد همانا رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به من خبر داد که من مردى از اهل بیت او را که نامش محمد بن على و کنیه‏اش ابا جعفر است درک می کنم، و فرمود: «چون خدمتش رسیدى، او را از جانب من سلام برسان.» شیبانى گوید جابر رفت و ابو جعفر (علیه السلام) آمد و نزد پدرش على بن الحسین (علیهما السلام) با برادرانش نشست، و چون نماز مغرب را گزارد، على بن الحسین به ابى جعفر (علیهم السلام) فرمود: «جابر بن عبد اللَّه انصارى به تو چه گفت؟» جواب داد: «او گفت رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) فرمودند: «تو مردى از اهل بیت مرا که نامش محمد بن على و کینه‏اش ابا جعفر است درک می کنى، سلام مرا به او برسان.»» پدرش به او فرمود: «گوارا باد بر تو اى پسر جانم آن‌چه را خدا از طرف رسولش در میان خاندانت به تو اختصاص داده است. برادرانت را از این مطلب آگاه مکن، مبادا درباره تو مکرى اندیشند، چنان که برادران یوسف براى یوسف اندیشیدند.» (این حدیث چنان که گفتیم تنها در نسخه صفوانى است و مناسب است که در باب بعد ذکر شود).

شرح:

از مجلسى ره نقل شده است که مى‌گوید براى على بن الحسین 11 پسر بود که یکى از آنها نامش محمد بود و کنیه‌اش ابو جعفر و لقبش باقر که مادرش دختر حسن بن على (علیهما السّلام) بود و بقیه مادرانشان همه کنیز بوده‌ اند.

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «چون امام حسین (صلوات اللّه علیه) به جانب عراق رهسپار گشت، کتب و وصیت را به ام سلمه (رضى اللّه عنها) سپرد و چون على بن الحسین (علیهما السلام) به مدینه برگشت، (ام سلمه آنها را) به او تحویل داد.»

شرح :

آنچه امام حسین علیه السلام به ام سلمه داد غیر از آنها بود که به فاطمه داد و شاید آنچه به ام سلمه داده همان وصیت سر به مهرى باشد که از آسمان نازل شده است.

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابى جارود گوید امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «چون هنگام شهادت امام حسین (علیه السلام) فرا رسید، وصیتش را که در کتابى پیچیده بود، به دخترش فاطمه داد. پس چون امر شهادت امام حسین (علیه السلام) بدان جا که مقدر بود رسید، فاطمه آن وصیت را به على بن الحسین (علیهما السلام) دا.»، عرض کردم خدایت رحمت کند، در آن وصیت چه بود؟ فرمودند: «آنچه فرزندان آدم از ابتداى دنیا تا به آخر رسیدن آن احتیاج دارند.»

حدیث شماره 1 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابى جارود گوید امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «چون هنگام شهادت‏ حسین بن على (علیهما السلام) فرا رسید، دختر بزرگترش فاطمه بنت الحسین (علیه السلام) را طلبید و کتابى پیچیده و وصیتى آشکار به او داد، زیرا على بن الحسین (علیهما السلام) مرضى از لحاظ معده داشت که در حال احتضارش می دیدند، سپس فاطمه آن کتاب را به على بن الحسین (علیهما السلام) داد. اى زیاد! به خدا سوگند آن کتاب به ما رسید.» زیاد گوید عرض کردم خدا مرا قربانت گرداند، در آن کتاب چه نوشته است؟ فرمودند: «به خدا سوگند، آنچه از زمان خلقت آدم تا به آخر رسیدن دنیا مورد احتیاج اولاد آدم است در آن هست، به خدا سوگند که احکام حدود، حتى جریمه خراش در آن ثبت است.»

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت سوم

به خدا اى عایشه! دفن کردن حسن (علیه السلام) نزد پدرش رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که تو آن را نمی خواهى، اگر در میان ما و خدا روا مى‏ بود، می فهمیدى که او، اگرچه با مالیده شدن بینی ات به خاک هم بود، در آنجا دفن می شد.» (ولى افسوس که کلنگ زدن نزد گوش پیغمبر از نظر ما جایز نیست) سپس محمد بن حنفیه رشته سخن بدست گرفت و فرمود اى عایشه! یک روز بر استر می نشینى و یک روز (در جنگ جمل) بر شتر می نشینى؟! تو به جهت دشمنى و عداوتى که با بنى هاشم دارى، نه مالک نفس خودت هستى و نه در زمین قرار می گیرى. عایشه رو به او کرد و گفت ای پسر حنفیه! اینها فرزندان فاطمه ‏اند که سخن می گویند، دیگر تو چه میگوئى؟! امام حسین (علیه السلام) به او فرمود: «محمد را از بنى فاطمه به کجا دور می کنى، به خدا که او زاده سه فاطمه است: 1- فاطمه دختر عمران بن عائذ بن عمرو بن مخزوم (مادر ابوطالب) 2- فاطمه بنت اسد بن هاشم (مادر امیر المؤمنین علیه السلام) 3- فاطمه دختر زائدة بن اصم بن رواحة بن حجر بن عبد معیص بن عامر (مادر عبدالمطلب)» عایشه به امام حسین (علیه السلام) گفت پسر خود را دور کنید و ببریدش که شما مردمى خصومتگر هستید. پس حسین (علیه السلام) به جانب قبر مادرش رفت و جنازه او را بیرون آورد و در بقیع دفن کرد.»

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت دوم

حسین بن على (صلوات اللَّه علیهما) فرمود: «تو و پدرت از پیش حجاب (حریم) پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) را دریدید و تو در خانه پیغمبر کسى را در آوردى که دوست نداشت نزدیک او باشد (مقصود ابو بکر و عمر است) و ای عایشه، خدا از این کارت، از تو باز خواست می کند. همانا برادرم به من امر کرد که جنازه‏اش را نزدیک پدرش رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) برم تا با او تجدید عهد کند، و بدان که برادر من از همه مردم به خدا و رسولش و معنى قرآن داناتر بود و نیز او داناتر از این بود که پرده رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) را پاره کند، زیرا خداى تبارک و تعالى می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده‏اید، تا به شما اجازه نداده‏اند به خانه پیامبر وارد نشوید. (53 احزاب)» و تو بدون اجازه پیغمبر، مردانى را به خانه او راه دادى. خداى عزوجل فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده‏اید، صدای خود را فراتر از صدای پیامبر نکنید. (2 حجرات)» در صورتى که به جان خودم سوگند که تو به خاطر پدرت و فاروقش (عمر) کنار گوش پیغمبر (صلّى اللَّه علیه و آله) کلنگ‏ها زدى با آنکه خداى عزوجل فرماید: «کسانى که نزد رسول خدا صداى خود را کوتاه می کنند، آنهایند که خدا دلهایشان را به تقوى آزمایش کرده است (3 حجرات)» به جان خودم که پدرت و فاروقش به سبب نزدیک کردن خودشان به پیغمبر (صلّى اللَّه علیه و آله) او را آزار دادند و آن حقى را که خدا با زبان پیامبرش به آنها امر کرده‏ بود، رعایت نکردند، زیرا خدا مقرر فرموده که آنچه نسبت به مؤمنین در حال زنده بودنشان حرام است در حال مرده بودن آنها هم حرام است....

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت چهارم

محمد بن على (حنفیه) عرض کرد تو امامى و تو واسطه میان من و محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) هستی، به خدا من دوست داشتم که پیش از آنکه این سخن را از تو بشنوم مرده باشم، همانا در سرم سخنى است که دلوها نتوانند همه آن را بکشند (آنقدر از فضیلت شما در خاطر دارم که به وصف در نیاید) و ترانه و آهنگ بادها دگرگونش نسازد (یاوه‏گوئی هاى دشمنان عقیده مرا نسبت به شما سست نکند) آنها مانند نوشته ای است بی ابهام که ورقش مزین و منقوش است، مى‏خواهم اظهارش کنم ولى مى‏بینم کتاب منزل خدا (قرآن) و کتب دیگرى که پیامبران آورده‏اند، بر من پیشى گرفته‏اند، و آن سخنى است که زبان هر گوینده و دست هر نویسنده از اداى آن عاجز است تا آنجا که قلمها تمام شود و کاغذها سیاه شود و باز هم فضیلت شما به آخر نرسد، خدا نیکوکاران را چنین جزا می دهد  و هیچ توانایى نیست مگر به خدا. حسین (علیه السلام) از همه ما داناتر و از لحاظ خویشتن‏دارى سنگین‏تر و از جهت خویشاوندی نزدیکترین ما به رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) است. او پیش از خلقتش فقیه بوده (یعنى خدا روحش را پیش از تعلق به بدن عالم و بلکه معلم ملائکه ساخت) و پیش از آنکه زبان باز کند وحى خدا را خوانده است و اگر خدا در شخص دیگرى خیرى می دانست، محمد (صلی الله علیه و آله) را بر نمى‏گزید، پس چون خدا محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) را برگزید؛ و محمد (صلّى اللَّه علیه و آله)، على (علیه السلام) را انتخاب کرد و على (علیه السلام) شما را به امامت برگزید و شما حسین (علیه السلام) را، ما تسلیم شدیم و رضا دادیم، کیست که به غیر آن حضرت راضى شود؟ و کیست جز او که در کارهاى مشکل خویش تسلیمش شویم؟!!

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت سوم

«اى محمد بن على (حنیفه) نمی خواهى آنچه را از پدرت درباره تو شنیده‏ام به تو بگویم؟» گفت: چرا فرمودند: «شنیدم پدرت (علیه السلام) روز جنگ بصره (جنگ جمل) می فرمود: «کسى که می خواهد در دنیا و آخرت به من نیکى کند، باید به پسرم محمد نیکى کند.» اى محمد بن على اگر بخواهم تو را آگاه کنم از زمانى که نطفه‏ ای در پشت پدرت بودی، آگاهت می کنم. اى محمد بن على! نم یدانى که حسین بن على (علیهما السلام) بعد از وفات من و بعد از جدائى روحم از پیکرم، امام پس از من است و نزد خداى جل اسمه- امامت به نام او در کتاب (لوح محفوظ) ثبت است. مامت او به وراثت مستقیما از طرف پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) است به اضافه وراثتى که از پدر و مادرش دارد، خدا دانست که شما بهترین خلق او هستید، لذا محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) را از میان شما برگزید و محمد (صلی الله علیه و آله)، على (علیه السلام) را انتخاب کرد و على (علیه السلام) مرا به امامت برگزید و من حسین (علیه السلام) را برگزیدم.»

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت دوم

(متن وصیت امام حسن (علیه السلام)) «شما باید گنجینه علم و چراغ هدایت باشید، و با این حال محقق است که موجهاى تابان روز روشن باهم تفاوت دارند و بعضى از بعضى روشنتر و تابنده‌ترند (پس اگرچه تو هم برادر من و حسینى، اما بدان که من و او نور تابنده‏تر خورشید وجود پدریم، با آنکه اگر چه همه بشر از یک اصلند ولى تو به واسطه انتسابت به على (علیه السلام) باید علم و کمالت از مردم دیگر تابنده‏تر باشد) مگر نمی دانى که خدا فرزندان ابراهیم (علیه السلام) را امام قرار داد ولى بعضى را بر بعض دیگر فضیلت بخشید و به داود (علیه السلام) زبور را داد، در صورتى که میدانى محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) را به چه امتیازى برگزید (قرآن را به او فرستاد و او را به استوارى بر خلق عظیم ستود). اى محمد بن على! من از حسد تو می ترسم (من از حسد تو نمى‏ترسم- به نسخه اعلام الورى-) زیرا خدا کافران را به آن وصف کرده و فرموده است: «(بسیارى از اهل کتاب می خواهند) با وجود اینکه حق بر آنها روشن شده بسبب حسدى که در دل خود دارند، شما را به کفر برگردانند. (109 سوره بقره)» در صورتى که خداى عز و جل شیطان را بر تو مسلط نساخته است.»...

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت اول

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «چون وفات حسن بن على (علیهما السلام) فرا رسید به قنبر فرمود: «اى قنبر ببین پشت در، مؤمنى از غیر آل محمد( علیهم السلام) هست؟» عرض کرد خداى تعالى و پیغمبر و پسر پیغمبرش آن را از من بهتر می دانند. فرمودند: «محمد بن على را (که مادرش حنفیه است) نزد من آور (پس مقصود از سؤال کردن حضرت این بود که به قنبر بفرماید: من می دانم کسى جز محمد بن حنفیه آنجا نیست، او را بیاور و گفته‏اند مقصودش از مؤمن عزرائیل است، زیرا او بر در خانه ائمه اجازه می گرفت) قنبر گوید به نزد او رفتم، چون وارد شدم، گفت امیدوارم جز خیر پیش نیامده باشد. عرض کردم ابامحمد را اجابت کن (که تو را می خواند) او با شتاب بدون اینکه بند نعلین خود را ببندد با من دوید، چون مقابل امام رسید سلام کرد. امام حسن بن على (علیهما السلام) به او فرمودند: «بنشین که مانند تو شخصى نباید از شنیدن سخنى که سبب زنده شدن مردگان و مردن زنده ‏ها مى‏شود، غایب باشد.» (آن سخن وصیت آخر عمر من است که دلهاى مرده را زنده میکند و هر زنده‏اى که آن را نپذیرد، در شمار مردگان آید)...