رمز حیات

حدیث شماره 4 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

و در نسخه صفوانى است؛ شیبانى گوید به خدا سوگند، من در خدمت على بن الحسین (علیماالسلام) بودم و فرزندانش هم حضور داشتند که جابر ابن عبد اللَّه انصارى خدمت آن حضرت رسید و سلام کرد، سپس دست ابى جعفر (امام باقر علیه السلام) را گرفت و با او خلوت کرد و عرض کرد همانا رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به من خبر داد که من مردى از اهل بیت او را که نامش محمد بن على و کنیه‏اش ابا جعفر است درک می کنم، و فرمود: «چون خدمتش رسیدى، او را از جانب من سلام برسان.» شیبانى گوید جابر رفت و ابو جعفر (علیه السلام) آمد و نزد پدرش على بن الحسین (علیهما السلام) با برادرانش نشست، و چون نماز مغرب را گزارد، على بن الحسین به ابى جعفر (علیهم السلام) فرمود: «جابر بن عبد اللَّه انصارى به تو چه گفت؟» جواب داد: «او گفت رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) فرمودند: «تو مردى از اهل بیت مرا که نامش محمد بن على و کینه‏اش ابا جعفر است درک می کنى، سلام مرا به او برسان.»» پدرش به او فرمود: «گوارا باد بر تو اى پسر جانم آن‌چه را خدا از طرف رسولش در میان خاندانت به تو اختصاص داده است. برادرانت را از این مطلب آگاه مکن، مبادا درباره تو مکرى اندیشند، چنان که برادران یوسف براى یوسف اندیشیدند.» (این حدیث چنان که گفتیم تنها در نسخه صفوانى است و مناسب است که در باب بعد ذکر شود).

شرح:

از مجلسى ره نقل شده است که مى‌گوید براى على بن الحسین 11 پسر بود که یکى از آنها نامش محمد بود و کنیه‌اش ابو جعفر و لقبش باقر که مادرش دختر حسن بن على (علیهما السّلام) بود و بقیه مادرانشان همه کنیز بوده‌ اند.

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «چون امام حسین (صلوات اللّه علیه) به جانب عراق رهسپار گشت، کتب و وصیت را به ام سلمه (رضى اللّه عنها) سپرد و چون على بن الحسین (علیهما السلام) به مدینه برگشت، (ام سلمه آنها را) به او تحویل داد.»

شرح :

آنچه امام حسین علیه السلام به ام سلمه داد غیر از آنها بود که به فاطمه داد و شاید آنچه به ام سلمه داده همان وصیت سر به مهرى باشد که از آسمان نازل شده است.

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابى جارود گوید امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «چون هنگام شهادت امام حسین (علیه السلام) فرا رسید، وصیتش را که در کتابى پیچیده بود، به دخترش فاطمه داد. پس چون امر شهادت امام حسین (علیه السلام) بدان جا که مقدر بود رسید، فاطمه آن وصیت را به على بن الحسین (علیهما السلام) دا.»، عرض کردم خدایت رحمت کند، در آن وصیت چه بود؟ فرمودند: «آنچه فرزندان آدم از ابتداى دنیا تا به آخر رسیدن آن احتیاج دارند.»

حدیث شماره 1 باب اشاره و نص بر امامت امام سجاد علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

ابى جارود گوید امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «چون هنگام شهادت‏ حسین بن على (علیهما السلام) فرا رسید، دختر بزرگترش فاطمه بنت الحسین (علیه السلام) را طلبید و کتابى پیچیده و وصیتى آشکار به او داد، زیرا على بن الحسین (علیهما السلام) مرضى از لحاظ معده داشت که در حال احتضارش می دیدند، سپس فاطمه آن کتاب را به على بن الحسین (علیهما السلام) داد. اى زیاد! به خدا سوگند آن کتاب به ما رسید.» زیاد گوید عرض کردم خدا مرا قربانت گرداند، در آن کتاب چه نوشته است؟ فرمودند: «به خدا سوگند، آنچه از زمان خلقت آدم تا به آخر رسیدن دنیا مورد احتیاج اولاد آدم است در آن هست، به خدا سوگند که احکام حدود، حتى جریمه خراش در آن ثبت است.»

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت سوم

به خدا اى عایشه! دفن کردن حسن (علیه السلام) نزد پدرش رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که تو آن را نمی خواهى، اگر در میان ما و خدا روا مى‏ بود، می فهمیدى که او، اگرچه با مالیده شدن بینی ات به خاک هم بود، در آنجا دفن می شد.» (ولى افسوس که کلنگ زدن نزد گوش پیغمبر از نظر ما جایز نیست) سپس محمد بن حنفیه رشته سخن بدست گرفت و فرمود اى عایشه! یک روز بر استر می نشینى و یک روز (در جنگ جمل) بر شتر می نشینى؟! تو به جهت دشمنى و عداوتى که با بنى هاشم دارى، نه مالک نفس خودت هستى و نه در زمین قرار می گیرى. عایشه رو به او کرد و گفت ای پسر حنفیه! اینها فرزندان فاطمه ‏اند که سخن می گویند، دیگر تو چه میگوئى؟! امام حسین (علیه السلام) به او فرمود: «محمد را از بنى فاطمه به کجا دور می کنى، به خدا که او زاده سه فاطمه است: 1- فاطمه دختر عمران بن عائذ بن عمرو بن مخزوم (مادر ابوطالب) 2- فاطمه بنت اسد بن هاشم (مادر امیر المؤمنین علیه السلام) 3- فاطمه دختر زائدة بن اصم بن رواحة بن حجر بن عبد معیص بن عامر (مادر عبدالمطلب)» عایشه به امام حسین (علیه السلام) گفت پسر خود را دور کنید و ببریدش که شما مردمى خصومتگر هستید. پس حسین (علیه السلام) به جانب قبر مادرش رفت و جنازه او را بیرون آورد و در بقیع دفن کرد.»

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت دوم

حسین بن على (صلوات اللَّه علیهما) فرمود: «تو و پدرت از پیش حجاب (حریم) پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) را دریدید و تو در خانه پیغمبر کسى را در آوردى که دوست نداشت نزدیک او باشد (مقصود ابو بکر و عمر است) و ای عایشه، خدا از این کارت، از تو باز خواست می کند. همانا برادرم به من امر کرد که جنازه‏اش را نزدیک پدرش رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) برم تا با او تجدید عهد کند، و بدان که برادر من از همه مردم به خدا و رسولش و معنى قرآن داناتر بود و نیز او داناتر از این بود که پرده رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) را پاره کند، زیرا خداى تبارک و تعالى می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده‏اید، تا به شما اجازه نداده‏اند به خانه پیامبر وارد نشوید. (53 احزاب)» و تو بدون اجازه پیغمبر، مردانى را به خانه او راه دادى. خداى عزوجل فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده‏اید، صدای خود را فراتر از صدای پیامبر نکنید. (2 حجرات)» در صورتى که به جان خودم سوگند که تو به خاطر پدرت و فاروقش (عمر) کنار گوش پیغمبر (صلّى اللَّه علیه و آله) کلنگ‏ها زدى با آنکه خداى عزوجل فرماید: «کسانى که نزد رسول خدا صداى خود را کوتاه می کنند، آنهایند که خدا دلهایشان را به تقوى آزمایش کرده است (3 حجرات)» به جان خودم که پدرت و فاروقش به سبب نزدیک کردن خودشان به پیغمبر (صلّى اللَّه علیه و آله) او را آزار دادند و آن حقى را که خدا با زبان پیامبرش به آنها امر کرده‏ بود، رعایت نکردند، زیرا خدا مقرر فرموده که آنچه نسبت به مؤمنین در حال زنده بودنشان حرام است در حال مرده بودن آنها هم حرام است....

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت اول

محمد بن مسلم گوید شنیدم امام باقر (علیه السلام) مى‏ فرمود: چون حسن بن على (علیه السلام) به حالت احتضار درآمد، به حسین (علیه السلام) فرمود: «برادرم! به تو وصیتى می کنم، آن را حفظ کن. چون من مردم، جنازه ‏ام را آماده دفن کن سپس مرا به سوى رسول (خدا صلّى اللَّه علیه و آله) ببر تا با او تجدید عهدى کنم، آنگاه مرا به جانب مادرم فاطمه (علیها السلام) برگردان، سپس مرا ببر و در بقیع دفن کن و بدان که از طرف حمیرا (عایشه) که مردم از زشتکارى و دشمنی او با خدا و پیغمبر و ما خاندان آگاهند، مصیبتى به من می رسد.» پس چون امام حسن (علیه السلام) وفات کرد و روى تابوتش گذاردند، او را به محلى که پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) بر جنازه‏ ها نماز می خواند بردند، امام حسین (علیه السلام) بر جنازه نماز گذارد و چون نمازش تمام شد داخل مسجدش بردند، چون بر سر مرقد رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) نگهش داشتند، به عایشه خبر بردند و به او گفتند، بنى هاشم جنازه حسن بن على (علیهما السلام) را آورده ‏اند تا در کنار رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) دفن کنند، عایشه بر استرى زین کرده نشست و شتافت- او نخستین زنى بود که از دوران اسلام بر زین نشست- آمد و ایستاد و گفت فرزند خود را از خانه من بیرون برید، که نباید در اینجا کسی دفن شود و حجاب (حریم) پیغمبر (صلّى اللَّه علیه و آله) دریده شود....

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت چهارم

محمد بن على (حنفیه) عرض کرد تو امامى و تو واسطه میان من و محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) هستی، به خدا من دوست داشتم که پیش از آنکه این سخن را از تو بشنوم مرده باشم، همانا در سرم سخنى است که دلوها نتوانند همه آن را بکشند (آنقدر از فضیلت شما در خاطر دارم که به وصف در نیاید) و ترانه و آهنگ بادها دگرگونش نسازد (یاوه‏گوئی هاى دشمنان عقیده مرا نسبت به شما سست نکند) آنها مانند نوشته ای است بی ابهام که ورقش مزین و منقوش است، مى‏خواهم اظهارش کنم ولى مى‏بینم کتاب منزل خدا (قرآن) و کتب دیگرى که پیامبران آورده‏اند، بر من پیشى گرفته‏اند، و آن سخنى است که زبان هر گوینده و دست هر نویسنده از اداى آن عاجز است تا آنجا که قلمها تمام شود و کاغذها سیاه شود و باز هم فضیلت شما به آخر نرسد، خدا نیکوکاران را چنین جزا می دهد  و هیچ توانایى نیست مگر به خدا. حسین (علیه السلام) از همه ما داناتر و از لحاظ خویشتن‏دارى سنگین‏تر و از جهت خویشاوندی نزدیکترین ما به رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) است. او پیش از خلقتش فقیه بوده (یعنى خدا روحش را پیش از تعلق به بدن عالم و بلکه معلم ملائکه ساخت) و پیش از آنکه زبان باز کند وحى خدا را خوانده است و اگر خدا در شخص دیگرى خیرى می دانست، محمد (صلی الله علیه و آله) را بر نمى‏گزید، پس چون خدا محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) را برگزید؛ و محمد (صلّى اللَّه علیه و آله)، على (علیه السلام) را انتخاب کرد و على (علیه السلام) شما را به امامت برگزید و شما حسین (علیه السلام) را، ما تسلیم شدیم و رضا دادیم، کیست که به غیر آن حضرت راضى شود؟ و کیست جز او که در کارهاى مشکل خویش تسلیمش شویم؟!!

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت سوم

«اى محمد بن على (حنیفه) نمی خواهى آنچه را از پدرت درباره تو شنیده‏ام به تو بگویم؟» گفت: چرا فرمودند: «شنیدم پدرت (علیه السلام) روز جنگ بصره (جنگ جمل) می فرمود: «کسى که می خواهد در دنیا و آخرت به من نیکى کند، باید به پسرم محمد نیکى کند.» اى محمد بن على اگر بخواهم تو را آگاه کنم از زمانى که نطفه‏ ای در پشت پدرت بودی، آگاهت می کنم. اى محمد بن على! نم یدانى که حسین بن على (علیهما السلام) بعد از وفات من و بعد از جدائى روحم از پیکرم، امام پس از من است و نزد خداى جل اسمه- امامت به نام او در کتاب (لوح محفوظ) ثبت است. مامت او به وراثت مستقیما از طرف پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) است به اضافه وراثتى که از پدر و مادرش دارد، خدا دانست که شما بهترین خلق او هستید، لذا محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) را از میان شما برگزید و محمد (صلی الله علیه و آله)، على (علیه السلام) را انتخاب کرد و على (علیه السلام) مرا به امامت برگزید و من حسین (علیه السلام) را برگزیدم.»

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت دوم

(متن وصیت امام حسن (علیه السلام)) «شما باید گنجینه علم و چراغ هدایت باشید، و با این حال محقق است که موجهاى تابان روز روشن باهم تفاوت دارند و بعضى از بعضى روشنتر و تابنده‌ترند (پس اگرچه تو هم برادر من و حسینى، اما بدان که من و او نور تابنده‏تر خورشید وجود پدریم، با آنکه اگر چه همه بشر از یک اصلند ولى تو به واسطه انتسابت به على (علیه السلام) باید علم و کمالت از مردم دیگر تابنده‏تر باشد) مگر نمی دانى که خدا فرزندان ابراهیم (علیه السلام) را امام قرار داد ولى بعضى را بر بعض دیگر فضیلت بخشید و به داود (علیه السلام) زبور را داد، در صورتى که میدانى محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) را به چه امتیازى برگزید (قرآن را به او فرستاد و او را به استوارى بر خلق عظیم ستود). اى محمد بن على! من از حسد تو می ترسم (من از حسد تو نمى‏ترسم- به نسخه اعلام الورى-) زیرا خدا کافران را به آن وصف کرده و فرموده است: «(بسیارى از اهل کتاب می خواهند) با وجود اینکه حق بر آنها روشن شده بسبب حسدى که در دل خود دارند، شما را به کفر برگردانند. (109 سوره بقره)» در صورتى که خداى عز و جل شیطان را بر تو مسلط نساخته است.»...

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت اول

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «چون وفات حسن بن على (علیهما السلام) فرا رسید به قنبر فرمود: «اى قنبر ببین پشت در، مؤمنى از غیر آل محمد( علیهم السلام) هست؟» عرض کرد خداى تعالى و پیغمبر و پسر پیغمبرش آن را از من بهتر می دانند. فرمودند: «محمد بن على را (که مادرش حنفیه است) نزد من آور (پس مقصود از سؤال کردن حضرت این بود که به قنبر بفرماید: من می دانم کسى جز محمد بن حنفیه آنجا نیست، او را بیاور و گفته‏اند مقصودش از مؤمن عزرائیل است، زیرا او بر در خانه ائمه اجازه می گرفت) قنبر گوید به نزد او رفتم، چون وارد شدم، گفت امیدوارم جز خیر پیش نیامده باشد. عرض کردم ابامحمد را اجابت کن (که تو را می خواند) او با شتاب بدون اینکه بند نعلین خود را ببندد با من دوید، چون مقابل امام رسید سلام کرد. امام حسن بن على (علیهما السلام) به او فرمودند: «بنشین که مانند تو شخصى نباید از شنیدن سخنى که سبب زنده شدن مردگان و مردن زنده ‏ها مى‏شود، غایب باشد.» (آن سخن وصیت آخر عمر من است که دلهاى مرده را زنده میکند و هر زنده‏اى که آن را نپذیرد، در شمار مردگان آید)...

حدیث شماره 1 باب اشاره و نص بر امامت امام حسین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

محمد بن مسلم گوید شنیدم امام باقر (علیه السلام) مى‏فرمود: «چون وفات حسن بن على (علیهما السلام) نزدیک‏ شد، به امام حسین (علیه السلام) فرمودند: «برادرم! به تو وصیتى مى‏کنم، آن را حفظ کن، چون من مردم، جنازه‏ام را (با غسل و کفن و حنوط) آماده دفن کن، سپس مرا بر سر قبر رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) ببر تا با او تجدید عهد کنم، آنگاه مرا به طرف قبر مادرم (علیها السلام) برگردان، سپس مرا در بقیع دفن کن. و بدان که از عایشه به من مصیبتى رسد که خداوند و مردم کردار او و دشمنی اش با خداوند و رسول او و دشمنی اش با ما اهل بیت را می دانند.» چون امام حسن (علیه السلام) وفات یافت (و) بر تابوت نهاده شد، سپس او را به محل مصلاى پیغمبر (صلّى اللَّه علیه و آله) که بر جنازه‏ها نماز مى‏خواند بردند، امام حسین (علیه السلام) بر پیکرش نماز خواند. آنگاه به داخل مسجد بردند، چون بر سر قبر رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) نگاه داشتند، جاسوسى نزد عایشه رفت و گفت بنى هاشم جنازه حسن را آورده‏اند تا نزد پیغمبر دفن کنند، او روى استرى زین کرده‏اى نشست و به شتاب بیرون شد- و او نخستین زنى بود که در اسلام برزین نشست- آمد و گفت فرزند خود را از خانه من بیرون برید، او نباید در خانه من دفن شود و نباید حریم رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) دریده شود، امام حسین (علیه السلام) به او فرمودند: تو و پدرت پیش از این حریم رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) را دریده اید و در خانه او کسى را به کنارش بردی که دوست نداشت نزدیک او باشد (مقصود ابوبکر و عمر است) اى عایشه خدا از این کارت از تو بازخواست مى‏کند.»»

شرح‏:

دلالت این روایت بر امامت امام حسین (علیه السلام) از این جهت است که امام حسن (علیه السلام) به او وصیت کرد و هم از این جهت که او بر جنازه امام حسن (علیه السلام) نماز خواند و این هر دو از علائم امامت است.

حدیث شماره 7 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

عقیلى از اشخاصى نقل کند، تا آنکه گوید چون ابن ملجم (لعنه الله) به امیرالمؤمنین (علیه السلام) ضربت زد، آن حضرت به امام حسن (علیه السلام) فرمودند: «پسر جانم! چون من مردم، ابن ملجم را بکش و براى او در کناسه، گودال گورى بکن و او را در آنجا انداز که آنجا یکى از وادیهاى دوزخ است.» عقیلى گوید کناسه موضعى است در باب طاق محامل در محل کبابى‏ها و کله ‏پزها.

حدیث شماره 6 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت دوم

همانا من براى شما همسایه‏اى بودم که تنم چند روزى در کنار شما بود و به زودى پیکر بى‏روح مرا تشییع می کنید، که بعد از حرکت، آرامش یافته و پس از سخنگوئى، دم فرو بسته است. باید همان آرامش پیکرم و دیده فرو بستنم و سکون اعضایم شما را پند دهد، زیرا همان‏ها براى شما از سخنوری شیوا پند دهنده تر است. با شما به امید دیدار در فردا (روز قیامت) خداحافظى می کنم. فردا روزهای مرا می بینید و خداى- عز و جل- از اسرار کار من براى شما پرده بر می دارد و پس از آنکه جای من خالى شد و دیگرى بجایم نشست، مرا می شناسید.

اگر زنده ماندم، خودم صاحب اختیار خون و جانم هستم و اگر مردم، مردن وعده‏گاه من است، (اگر گذشت کنم‏) آن گذشت براى من موجب قربت و براى شما حسنه و ثواب است، پس درگذرید و چشم پوشید، مگر شما نمی خواهید که خدا از شما درگذرد. اى واى! دریغا بر آن غافلى که عمرش علیه خود او حجت شود، یا روزگار زندگیش او را به بدبختى کشاند، خدا ما و شما را از کسانى قرار دهد که هیچ خواهش و تمایلى او را از اطاعت خدا باز ندارد و پس از مرگ عقوبتى به او نرسد، همانا ما مملوک خدائیم و به او زنده‏ایم.» سپس متوجه امام حسن (علیه السلام) شد و فرمودند: «پسر جانم، به جاى یک ضربت، یک ضربت بزن و کار ناروا مکن.»

حدیث شماره 6 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

قسمت اول

یکى از اصحاب گوید چون امیر المؤمنین (علیه السلام) ضربت خورد، عیادت‏کنندگان گردش را گرفتند، به حضرت عرض شد اى امیر مؤمنان! وصیت نما، فرمودند: «براى من متکائى گذارید.» (تا بتوانم بنشینم و با شما سخن گویم) سپس فرمودند: «سپاس خدا را به اندازه شایستگیش، همه از فرمانش پیروى‏کننده‏ایم، چنان که دوست دارد او را می ستایم، و شایسته پرستشى جز خداى یگانه یکتاى بى‏ نیاز نیست، چنان که خود را (در سوره توحید) نسبت داده است. اى مردم هر شخصى از آنچه مى ‏گریزد، در حالت گریزش به آن می خورد. مدت زندگى میدان راندن جان است به سوى أجل؛ گریختن از آن (مرگ)، عین رسیدن به آن است. چقدر از روزها را گذراندم و از نهان این امر کنجکاوى نمودم، و خدا عز ذکره جز این نخواست که نهانش سازد،هیهات!علمى است سربسته و ناپیدا. اما وصیت من این است که چیزى را براى خداى- جل ثناؤه- شریک نگیرید و سنت محمد (صلی الله علیه و آله) را ضایع نکنید. این دو ستون را بپا دارید، و این دو چراغ را روشن نگهدارید، تا زمانى که پراکنده نشوید از سرزنش برکنار باشید، خدا هر کس را به اندازه توانائیش تکلیف کرده و بر نادانان سبک گرفته. شما پروردگارى مهربان، پیشوائى دانا و دینى محکم دارید، من دیروز همدم (امام) شما بودم و امروز براى شما درس پند و عبرتم و فردا از شما جدا می شوم. اگر جاى پا در این لغزشگاه (دنیا) استوار ماند، همان است مراد و مطلوب، (اگر زنده بمانم مطابق مقصود شماست و من هم به قضاء و قدر خدا خرسندم) و اگر قدم بلغزد، ما هم در سایه شاخه ها و زیر بال بادها و در سایه سار ابر درهم فشرده میان آسمان و زمین (جو) که از هم بپاشد و اثری نماند، بوده ایم. (پس اگر من مردم تعجب نکنید و بدانید که من هم یکى از اجزاء جهان بى‏ثبات و زود گذرى بوده‏ام که سایه و باد و ابر آن را توضیح دادم، بدانید که دنیا لغزشگاهست و آخرت پا برجا)...

حدیث شماره 5 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

جابر گوید امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «امیرالمؤمنین (علیه السلام) به حسن وصیت کرد و حسین و محمد (حنفیه) (علیهم السلام) را با همه فرزندان و رؤساى شیعیان و خانواده‏اش بر آن وصیت گواه گرفت، سپس کتاب و سلاح را تحویلش داد و به او فرمود: «پسر جانم! رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله به من امر فرمود که به تو وصیت کنم و کتابها و سلاحم را به تو سپارم، چنان که رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به من وصیت کرد و کتابها و سلاحش را به من سپرد و به من امر فرمود که به تو امر کنم، چون مرگت فرا رسد، آن را به برادرت حسین (علیه السلام) سپارى» سپس متوجه پسرش حسین (علیه السلام) شد و فرمود: «رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) تو را امر کرد که آن را به این پسرت سپارى» سپس دست پسرش (على بن الحسین) را گرفت و فرمود: «پسر عزیزم! رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به تو هم امر فرمود که آن را به پسرت محمد بن على (علیه السلام) سپارى و او را از جانب رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) و من سلام رسانى» باز به پسرش حسن (علیه السلام) متوجه شد و فرمود: «پسر جانم، تو صاحب امر (امامت) و صاحب‏ خونى، اگر (ابن ملجم را) ببخشى حق دارى و اگر بکشى، به جاى یک ضربت فقط یک ضربت بزن و کار ناروا مکن.»»

حدیث شماره 3 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

شهر بن حوشب گوید چون امام على (علیه السلام) (از مدینه) به کوفه رفت، کتابها و وصیتش را به ام سلمه سپرد و چون امام حسن (علیه السلام) به مدینه بازگشت، آنها را به او تحویل داد.

حدیث شماره 2 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «چون وفات امیرالمؤمنین (صلوات اللَّه علیه) فرا رسید، به پسرش حسن (علیه السلام) فرمودند: «نزدیک من بیا تا آنچه را رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) با من به راز گفت، با تو به راز گویم، و آنچه را به من سپرد به تو سپارم.» سپس همین کار را کرد.»

حدیث شماره 1 باب اشاره و نص بر امامت امام حسن مجتبی علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

سلیم بن قیس گوید من خود شاهد بودم زمانى که امیر المؤمنین (علیه السلام) به پسرش حسن (علیه السلام) وصیت مى‏فرمود، حسین (علیه السلام) و محمد (حنفیه) و سایر فرزنداش را با رؤساء شیعه و اهل‏ بیتش را گواه (شاهد) گرفت. سپس کتاب و سلاح امامت را به او تحویل داد و فرمود: «پسر عزیزم! رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) مرا امر فرمود که به تو وصیت کنم و کتب و سلاحم را به تو بسپارم. چنان که پیامبر به من وصیت فرمود و کتب و سلاحش را به من سپرد و باز مرا امر کرد که به تو امر کنم، وقتی وفاتت فرا رسد، آنها را به برادرت حسین (علیه السلام) بسپارى.» سپس به پسرش حسین (علیه السلام) متوجه شد و فرمود: «و رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به تو امر فرموده که آنها را به این پسرت بسپارى.» سپس دست على بن الحسین (علیهما السلام) را گرفت و فرمود: «رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به تو امر فرموده است که آنها را به پسرت محمد بن على (علیهما السلام) بسپارى و از جانب پیامبر و من به او سلام برسان.»

حدیث شماره 9 باب اشاره و نص بر امیرالمومنین علیه السلام کتاب حجت اصول کافی

یونس بن رباط گوید من و کامل تمار خدمت امام صادق (علیه السلام) رسیدیم، کامل به حضرت عرض کرد قربانت گردم، فلانی حدیثى روایت کرده است. فرمودند: «آن را نقل کن»، عرض کرد او گفت رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) در روز وفاتش با على (علیه السلام) درباره هزار باب سخن گفت که از هریک، هزار باب دیگر گشوده می شود، که هزار هزار (یک میلیون) باب می شود. فرمودند: «آرى چنین بود»، عرض کردم جانم به فدایت، آن باب ها براى شیعیان و دوستان شما هم ظاهر شد؟ (از آن علوم آگاه گشتند؟) فرمودند: «اى کامل یک باب یا دو باب آن (از یک باب بیشتر و به دو باب نرسیده) ظاهر گشت.» عرض کردم قربانت، از فضل شما که هزار هزار (یک میلیون) باب  است، جز یک یا دو باب روایت نشده است؟ فرمودند: «توقع دارید که شما از فضل ما چه اندازه روایت کنید؟ شما از فضل ما جز یک ألف غیر متصل روایت نکنید.»

شرح‏:

گویا کامل از سخن امام صادق (علیه السلام) چنین فهمید که گفتار پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) با على (علیه السلام) در باره فضائل اهل بیت بوده است، آن حضرت هم طبق همین معنى جواب داد که فضائل اهل بیت به واسطه نقصان عقول بیشتر مردم از درک و فهم آن، نسبت به علوم دیگر کمتر منتشر شده است و آنچه منتشر شده و مردم می دانند، نسبت، یک و اند است به یک میلیون یا مانند نسبت یک ألف ناقص است به تمام حروف و کلمات. زیرا که حرف الف در میان حروف الفبا ساده و بسیط ترین آنهاست مخصوصا وقتى که به چیزى مانند نقطه یا حرف یا شکل دیگر متصل نشود. و ممکن است گفتار پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله) به على (علیه السلام) علومى باشد که مورد احتیاج بشر است و از آن سؤال مى‏کنند و پاسخ می خواهند و معنى گشوده شدن هزار باب از هر باب این است که آن علوم قواعد کلى و قوانین جامعى بود که هزارها مصادیق و جزئیات دارد چنان که قواعد کلى هر علمى این امتیاز را دارد.