رمز حیات

حدیث شماره ۴ باب ضرورت وجود حجت کتاب حجت اصول کافی
قسمت سوم
 

شامی خطاب به هشام گفت :چه کسی نسبت به مخلوق خیر اندیش تر است، پروردگارشان یا خودشان؟
 هشام: پروردگارشان از خودشان خیر اندیش تر است.
 شامی: آیا پروردگار شخصی را گماشته تا ایشان را متحد کند، ناهمواری هایشان را هموار سازد و حق و باطل را به ایشان بازگوید؟ 
هشام: در زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) یا امروز؟ 
شامى: در زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) که خود آن حضرت بود، امروز کیست؟ 
هشام: همین شخصى که بر مسند نشسته (اشاره به امام صادق علیه السلام کرد) و از اطراف جهان به سویش رهسپار گردند تا به میراث علمى که از پدرانش دست به دست گرفته خبرهاى آسمان و زمین را براى ما باز گوید.
 شامى: من چگونه می توانم این را بفهمم؟
 هشام: هر چه می خواهی از او بپرس. 
شامى: عذرى برایم باقى نگذاشتى، بر من است که بپرسم. 
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:« اى شامى! می خواهى گزارش سفر و راهت را به خودت بدهم؟ چنین بود و چنان بود»
 شامى با سرور و خوشحالى می گفت: راست گفتى، اکنون به خدا اسلام آوردم،
 امام صادق (علیه السلام) فرموند:« نه، بلکه اکنون به خدا ایمان آوردى، اسلام پیش از ایمان است، به وسیله اسلام از یک دیگر ارث برند و ازدواج کنند و به وسیله ایمان ثواب برند.» (تو که قبلا به خدا و پیغمبر ایمان داشتى مسلمانى بودى که ثواب عبادت نداشتى و اکنون که مرا به امامت شناختى خدا برای عباداتت هم به تو ثواب خواهد داد) 
شامى عرض کرد: درست فرمودى، گواهى دهم که جز خدا کسی شایسته عبادت نیست و محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) رسول خداست و تو جانشین اوصیاء هستى.

حدیث شماره 4 باب ضرورت وجود حجت کتاب حجت اصول کافی

قسمت دوم

... امام صادق (علیه السلام) برایش جا بازکرد و فرمودند: «هشام با دل و زبان و دستش یاور ماست» سپس فرمودند: «اى حمران با مرد شامى سخن بگو.» او وارد بحث شد و بر شامى غلبه کرد سپس فرمودند: «اى طاقى تو با او سخن بگو.» او هم سخن گفت و غالب شد. سپس فرمودند: «اى هشام بن سالم تو هم گفتگو کن» او با شامى برابر شد [هر دو عرق کردند] سپس امام صادق (علیه السلام) به قیس ماصر فرمودند: «تو با او سخن بگو» او وارد بحث شد و حضرت از مباحثه آنها می خندید زیرا مرد شامى گیر افتاده بود پس به شامى فرمودند: «با این جوان- یعنى هشام بن حکم- صحبت کن.» گفت حاضرم.
سپس مرد شامی به هشام گفت: اى جوان درباره امامت این مرد از من بپرس.
هشام (از سوء ادب او نسبت به ساحت مقدس امام (علیه السلام)) خشمگین شد به طورى که می لرزید، سپس به مرد شامى گفت: اى مرد آیا پروردگارت به مخلوقش خیر اندیش‏تر است یا مخلوق به خودشان،
شامی گفت بلکه پروردگارم نسبت به مخلوقش خیر اندیش‏تر است.
هشام: در مقام خیراندیشى براى مردم چه کرده است؟
شامى: براى ایشان حجت و دلیلى به پا داشته تا متفرق و مختلف نشوند و او ایشان را با هم الفت دهد و ناهمواری هاشان را هموار سازد و ایشان را از قانون پروردگارشان آگاه سازد.
هشام: او کیست؟
شامی: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است.
هشام: بعد از رسول خدا (ایشان را از قانون پروردگارشان آگاه سازد. کیست؟
شامى: قرآن و سنت است.
هشام: قرآن و سنت براى رفع اختلاف امروز ما سودمند است؟
شامى: آرى.
هشام: پس چرا من و تو اختلاف کردیم و براى مخالفتى که با تو داریم از شام به اینجا آمدى! شامى خاموش ماند، امام صادق (علیه السلام) به او فرمود: «چرا سخن نمی گوئى.»
شامی گفت: اگر بگویم قرآن و سنت از ما رفع اختلاف می کنند باطل گفته‏ ام زیرا عبارات کتاب و سنت معانى مختلفى را متحمل است (چند جور معنى مى‏شود) و اگر بگویم اختلاف داریم و هر یک از ما مدعى حق می باشیم، دیگر قرآن و سنت به ما سودى ندهند (زیرا که هر کدام از ما آن را به نفع خویش توجیه می کنیم) ولى همین استدلال بر له من و علیه هشام است، حضرت فرمودند: «از او بپرس تا بفهمى که سرشار است.»

السلام علیک یا اباصالح المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف

انتظار ... رفتن است !
انتظار ... گذشتن است!
انتظار ... رها_شدن است!
انتظار .... معامله است !

تو هر چه داری میفروشی ؛
خدا هرچه دارد؛ به پایت میریزد!
بقیه‌الله ... تمام دارایی حیّ خداست!

منتظر، میداند #نماز_باران خواندنی نیست!
عمل کردنی است ....

واعظ:استاد شجاعی

فایل صوتی

اللهم عجل لولیک الفرج

حدیث شماره 4 باب ضرورت وجود حجت کتاب حجت اصول کافی

قسمت اول

یونس بن یعقوب گوید خدمت امام صادق (علیه السلام) بودم که مردى از اهل شام بر آن حضرت وارد شد و گفت من علم کلام و فقه و فرائض می دانم و براى مباحثه با اصحاب شما آمده‏ام. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «سخن تو از گفتار پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است یا از پیش خودت؟» گفت: از گفته پیغمبر و هم از خودم، امام (علیه السلام) فرمودند: «پس تو شریک پیغمبرى؟» گفت: نه: فرمودند: «از خداى عز و جل وحى شنیده‏اى که به تو خبر دهد؟» گفت: نه فرمودند: «چنان که اطاعت پیغمبر را واجب می دانى اطاعت خودت را هم واجب میدانى؟» گفت: نه، حضرت به من متوجه شد و فرمودند: «اى یونس پسر یعقوب! این مرد پیش از آنکه وارد بحث شود خودش را محکوم کرد» سپس فرمودند: «اى یونس اگر علم کلام خوب می دانستى با او سخن می گفتى» یونس گوید: (من گفتم) واى افسوس. سپس گفتم: قربانت! من شنیدم که شما از علم کلام نهى می نمودى و می فرمودى واى بر اصحاب علم کلام زیرا می گویند این درست مى‏آید و این درست نمى‏آید، این به نتیجه نمی رسد، این را می فهمیم و این را نمی فهمیم. امام فرمودند: «من گفتم واى بر آنها اگر گفته مرا رها کنند و دنبال خواسته خود بروند.» سپس به من فرمودند: «برو بیرون و هر کس از متکلمین را دیدى بیاور.» یونس گوید من حمران بن اعین و احول و هشام بن سالم را که علم کلام خوب می دانستند آوردم و نیز قیس بن ماصر که به عقیده من در کلام بهتر از آنها بود و علم کلام را از امام سجاد (علیه السلام) آموخته بود آوردم: چون همگى در مجلس قرار گرفتیم، امام صادق (علیه السلام) سر از خیمه بیرون کرد و آن خیمه‏اى بود که در کوه کنار حرم براى حضرت می زدند که چند روز قبل از حج آنجا تشریف داشت. چشم حضرت به شترى افتاد که به دو مى‏آمد فرمودند: «به پروردگار کعبه که این هشام است.» ما فکر می کردیم مقصود حضرت هشام از فرزندان عقیل است که او را بسیار دوست می داشت، که ناگاه هشام بن حکم وارد شد و او در آغاز روئیدن موى رخسار بود و همه ما از او بزرگسال تر بودیم.

حدیث شماره ۳ باب ضرورت حجت کتاب حجت اصول کافی

جمعى از اصحاب که حمران و ابن نعمان و ابن سالم و طیار در میانشان بود، خدمت امام صادق (علیه السلام) بودند و جمع دیگرى در اطراف هشام بن حکم که تازه جوانى بود، نیز حضور داشتند، امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «اى هشام گزارش نمی دهى که (در مباحثة) با عمرو بن عبید چه کردى و چگونه از او سؤال نمودى؟» عرض کرد جلالت شما مرا می گیرد و شرم می دارم و زبانم نزد شما بکار نمیافتد، امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «چون به شما امرى نمودم ،بجاى آرید. »هشام عرض کرد موضوع عمرو بن عبید و جلوسش در مسجد بصره را شنیدم و آن بر من بزرگ آمد پس به سویش رفته، روز جمعه به بصره رسیدم. و به مسجد آنجا رفتم، جماعت بسیارى را دیدم که حلقه زده و عمرو بن عبید در میان آنهاست، جامه پشمینه سیاهى به کمر بسته و عبائى بدوش انداخته و مردم از او سؤال می کردند، از مردم راه خواستم، بمه ن راه دادند تا در آخر مردم به زانو نشستم. آنگاه گفتم: اى مرد دانشمند من مردى غریبم، اجازه دارم مسأله‏ا ى‏ بپرسم؟ گفت: آرى. گفتم: شما چشم دارید گفت: پسر جانم این چه سؤالى است، چیزى را که میبینى چگونه از آن میپرسى؟!! گفتم: سؤال من همین طور است. گفت: بپرس پسر جانم، اگر چه پرسشت احمقانه است. گفتم: شما جواب همان را بفرمائید، گفت: بپرس، گفتم شما چشم دارید؟ گفت: آرى، گفتم: با آن چکار می کنید؟ گفت: با آن رنگ ها و اشخاص را میبینم، گفتم :بینى دارید؟ گفت: آرى گفتم: با آن چه می کنى گفت: با آن میبویم، گفتم: دهن دارید؟ گفت آرى گفتم: با آن چه می کنید؟ گفت: با آن مزه را میچشم گفتم: گوش دارید؟ گفت آرى گفتم: با آن چه می کنید؟ گفت: با آن صدا را می شنوم گفتم: شما دل دارید گفت آرى گفتم: با آن چه می کنید گفت: با آن هر چه بر اعضاء و حواسم در آید، تشخیص می دهم، گفتم مگر با وجود این اعضاء از دل بی نیازى نیست؟ گفت: نه، گفتم چگونه؟ با آنکه اعضاء صحیح و سالم باشد (چه نیازى به دل دارى)؟ گفت پسر جانم هر گاه اعضاء بدن در چیزى که ببوید یا ببیند یا بچشد یا بشنود تردید کند، آن را به دل ارجاع دهد تا تردیدش برود و یقین حاصل کند، من گفتم: پس خدا دل را براى رفع تردید اعضاء گذاشته است؟ گفت: آرى، گفتم: دل لازم است و گرنه براى اعضاء یقینى نباشد گفت: آرى گفتم، اى ابا مروان (عمرو بن عبید) خداى تبارک و تعالى که اعضاء تو را بدون امامى که صحیح را تشخیص دهد و تردید را متیقن کند وانگذاشته، این همه مخلوق را در سرگردانى و تردید و اختلاف واگذارد و براى ایشان امامى که در تردید و سرگردانى خود به او رجوع کنند قرار نداده. در صورتى که‏ براى اعضاء تو امامى قرار داده که حیرت و تردیدت را به او ارجاع دهى؟ او ساکت شد و به من جوابى نداد، سپس به من متوجه شد و گفت: تو هشام بن حکمى؟ گفتم: نه گفت: از همنشین ‏هاى او هستى؟ گفتم: نه گفت: اهل کجائى؟ گفتم: اهل کوفه، گفت: تو همان هشامى. سپس مرا در آغوش گرفت و به جاى خود نشانید و خودش از آنجا برخاست و تا من آنجا بودم سخن نگفت، حضرت صادق (علیه السلام) خندیدند و فرمود: «این را کى به تو آموخت؟» عرض کردم: آنچه از شما شنیده بودم منظم کردم، فرمودند: «به خدا سوگند این مطالب در صحف ابراهیم و موسى می باشد.»

حدیث شماره ۲ باب ضرورت وجود حجت کتاب حجت اصول کافی

به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم، همانا خدا برتر و بزرگوارتر از این است که به سبب آفریدگانش شناخته شود، بلکه این آفریدگانند که به سبب خداوند شناخته می شوند. فرمودند: «راست گفتى.» عرض کردم کسی که فهمید پروردگاری دارد، سزاوار است که بداند برای آن پروردگار خشنودی و خشمی است. و خشنودی و خشمش جز با وحی یا فرستاده، شناخته نمی شود و آن که به او وحی نمی شود سزاوار است که فرستاده را بجوید و چون ایشان را بیابد باید بداند که ایشان حجت خدایند و اطاعتشان لازم است، من به مردم (اهل سنت) گفتم: آیا شما می دانید که پیامبر، حجت خدا در میان خلقش بود؟ گفتند: آرى. گفتم: چون پیغمبر درگذشت، حجت خدا بر خلقش کیست؟ گفتند: قرآن، من در قرآن نظر کردم و دیدم سنى و تفویضى مذهب و زندیقى که به آن ایمان ندارد، براى مباحثه و غلبه بر مردان در مجادله به آن استدلال می کنند، (و آیات قرآن را به رأى و سلیقه خویش بر اعتقاد خود تطبیق می کنند) پس دانستم که قرآن بدون قیم (سرپرستى که آن را طبق واقع و حقیقت تفسیر کند) حجت نباشد و آن قیم هر چه نسبت به قرآن گوید حق است، پس به ایشان گفتم: قیم‏ قرآن کیست؟ گفتند: ابن مسعود قرآن را می دانست، عمر هم می دانست، حذیفة هم می دانست، گفتم تمام قرآن را؟ گفتند: نه، من کسی را ندیدم که بگوید کسى جز على (علیه السلام) تمام قرآن را می دانست و چون مطلبى میان مردمى باشد که این گوید نمی دانم و این گوید نمی دانم و این گوید نمی دانم و این (على بن ابى طالب) گوید می دانم، پس گواهى دهم که على (علیه السلام) قیم قرآن باشد و اطاعتش لازم است و اوست حجت خدا بعد از پیغمبر بر مردم و اوست که هر چه نسبت به قرآن گوید حق است. حضرت فرمودند: «خدا تو را بیامرزد.»

حدیث شماره ۱ ضرورت وجود حجت کتاب حجت اصول کافی

هشام بن حکم گوید امام صادق (علیه السلام) به زندیقى که پرسید پیغمبران و رسولان را از چه راه ثابت می کنید؟ فرمودند: «چون ثابت کردیم که ما آفریننده و صانعى داریم که از ما و تمام مخلوق برتر و با حکمت و رفعت است. و جایز نیست آفریدگانش او را دیده، لمسش کنند، آن گاه او با آنان و آنان با او درآمیخته، با هم مباحثه کنند، ثابت می شود که باید در میان آفریدگانش سفیرانی داشته باشد که خواست او را براى مخلوق و بندگانش بیان کنند و ایشان را به مصالح و منافعشان و موجبات تباه و فنایشان رهبرى نمایند، پس وجود امر و نهی کنندگان و تقریر نمایندگان از طرف خداى حکیم دانا در میان خلقش ثابت گشت و ایشان همان پیغمبران و برگزیده‏ هاى خلق او باشند، حکیمانى هستند که به حکمت تربیت شده و به حکمت مبعوث گشته‏ اند، با آنکه در خلقت و اندام با مردم شریکند در احوال و اخلاق شریک ایشان نباشند. از جانب خداى حکیم دانا به حکمت مؤید باشند، سپس آمدن پیغمبران در هر عصر و زمانى به سبب دلائل و براهینى که آوردند ثابت شود، تا زمین خدا از حجتى که بر صدق گفتار و جواز عدالتش نشانه‏ اى داشته باشد، خالى نماند.»

شماره ۴ باب هدایت از جانب خداست کتاب توحید اصول کافی

  فضیل بن یسار گوید به امام صادق علیه السلام عرض کردم مردم را به امر تشیع دعوت کنیم؟ فرمودند: «نه، اى فضیل! چون خدا خیر بنده اى را خواهد به فرشته اى فرمان دهد که گردنش بگیرد و او را خواه یا ناخواه در امر تشیع در آورد.»  شرح : در روایات این باب دو مطلب محتاج به تذکر است: اول اینکه در روایت اول و دوم بود «بنده اى را که خدا گمراهیش را خواسته، و چون براى بنده اى بد خواهد» مقصود اراده و خواست اختیارى خداست نه اراده و خواست حتمى او چنانچه در احادیث باب گذشته توضیح داده شد. دوم منظور اصلى در این روایات این است که اهل تسنن و عامه را به مذهب تشیع دعوت نکنید، آنها را رها کنید و به خودشان واگذارید. در صورتی که آیات و اخبار بسیارى راجع به وجوب امر به معروف و نهى از منکر و ثواب هدایت و تعلیم مردم و دفع شبهات مخالفین وارد شده است، پس چگونه در این اخبار نهى از دعوت و تبلیغ مى کند ولى با اندکى دقت و تأمل پیداست که سیاق این روایات درباره اصرار و پافشارى در تبلیغ است به طورى که انسان بخواهد مردم حقیقة شیعة شوند و بحق گرایند، در صورتی که پیغمبر هم چنین وظیفه اى نداشت، آیات بسیارى که بعضى از آنها در این روایت ذکر شد در قرآن مجید است به این مضامین که اى پیغمبر محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) هر چند تو دلت مى سوزد و نمى توانى مردم را گمراه ببینى و در هدایت ایشان جانبازى مى کنى ولى بدانکه همه این مردم مسلمان نخواهند شد، ایشان را رها کن که بر تو جز ابلاغ چیزى نیست، خدا مردم را بهتر مى شناسد آنکه را شایسته مسلمانى داند، او را به سراغ تو مى فرستد. با چند جمله کوتاه تو دلش را روشن مى کند و آنکه چنین شایستگى ندارد، اگر چه از خویشان نزدیکت باشد، هر چه بگوئى و اندرز دهى، در دل سختش تأثیر نکند. پیداست وقتی که وظیفه رهبر دین این باشد وظیفه پیروانش به مراتب سهل تر و سبکتر است مخصوصاً با شدت تقیه در زمان ائمة علیه السلام که خود آنها را خانه نشین کرده بود، به مردم کارى نداشتند جز آنکه هر کس مسأله اى از توحید و معارف و فروع پرسد جوابش گویند و با روش مسالمت آمیز خود مذهب تشیع را باقى دارند. پس اصحاب و پیروان ایشان نباید کاسه داغتر از آش و دایه دلسوزتر از مادر شوند.

حدیث شماره ۳ باب هدایت از جانب خداست کتاب توحید اصول کافی

امام صادق علیه السّلام فرمودند:« کارتان (شیعه بودن) را برای خدا قرار دهید نه برای مردم؛ زیرا آنچه برای خداست، به حساب او گذارده شود و آنچه برای مردم است به سوی خداوند بالا نرود. به خاطر دینتان با مردم ستیزه نکنید که ستیزه کردن، دل را بیمار کند. خداوند تعالی به پیامبرش فرمود: «تو نمی توانی کسی را که دوست داری هدایت کنی؛ بلکه خداوند کسی را که بخواهد، هدایت کند» (۵۶ قصص)و فرمود: «مگر می توانی مردم را وادار کنی که ایمان آورند»(۹۹ یونس). مردم را رها کنید؛ زیرا آنها از مردم آموختند و شما از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله یاد گرفتید. من از پدرم شنیدم که می فرمود:«همانا خدای عزّتمند و والا وقتی بر بنده ای بنویسد که در این امر (تشیع) وارد شود از رفتن پرنده به آشیانه اش شتابانده تر شود.»»

السلام علیک یا اباصالح المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف

کور منم؛
که چشمانم را غبارگناه، تاریک کرده است!

کور منم؛
که درد ندیدنت؛ دلــم را نمی لرزاند!

کور منم؛
که نمیتوانم با تو،نداشته هایم را نبینم.

کوری یعنی...

واعظ:استاد شجاعی

فایل صوتی

اللهم عجل لولیک الفرج

حدیث شماره 2 باب هدایت از جانب خداست کتاب توحید اصول کافی

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «چون خدا خیر بنده اى را خواهد، اثرى از نور در دلش گذارد و گوشهاى دلش را باز کند و فرشته اى بر او گمارد که نگهدارش باشد. و چون براى بنده اى بد خواهد، اثرى از سیاهى در دلش افکند و گوشهاى دلش را ببندد و شیطانى بر او گمارد که گمراهش کند. سپس حضرت این آیه را قرائت فرمودند: «آن کس را که خدا بخواهد هدایت کند سینهاش را برای (پذیرش) اسلام گشاده می‏سازد و آن کس را که (بخاطر اعمال خلافش) بخواهد گمراه سازد سینهاش را آنچنان تنگ می‏سازد که گویا می‏خواهد به آسمان بالا برود. (126 انعام)»»(سختى مسلمان شدن در نظر او مانند به آسمان رفتن است.)

حدیث شماره 1 باب هدایت از جانب خداست کتاب توحید اصول کافی

ثابت بن سعید گوید امام صادق علیه السلام فرمودند: «اى ثابت شما را با مردم چکار؟ از مردم دست بردارید و هیچکس را به مذهب خود دعوت نکنید، به خدا اگر اهل آسمانها و اهل زمینها گرد آیند تا بنده اى را که خدا گمراهیش را خواسته، هدایت کنند، نتوانند و اگر اهل آسمانها و اهل زمینها گرد آیند تا بنده اى را که خدا هدایتش را خواسته، گمراه کنند، نتوانند. از مردم دست بردارید و هیچکس نگوید: این عموى من، برادر من، پسر عموى من، همسایه من است (و من نمى توانم نزدیکانم را در گمراهى به بینم) زیرا چون خدا نسبت به بنده اى اراده خیر نماید روحش را پاک کند پس هر مطلب حقى را آن را بفهمد و بپذیرد و هر زشتى و بدى را که به گوشش برسد آن‌را منکر شود، پس از آن خدا در دلش مطلبى اندازد که کارش را فراهم آورد.» (یعنى ولایت ائمه را به دلش اندازد که سعادت و نجاتش را فراهم آورد.)

حدیث شماره 4 باب حجت ها خدا بر خلقش کتاب توحید اصول کافی

حمزة بن طیار گوید امام صادق (علیه السلام) به من فرمود بنویس، سپس برایم دیکته کرد: «از عقیده ماست که خدا نسبت به آنچه به بندگان داده و به ایشان معرفى کرده احتجاج کند. به سوى ایشان پیامبر فرستاده و برایشان کتاب نازل کرده که در آن امر فرموده و نهى کرده، به نماز و روزه امر فرموده. (روزى بین الطلوعین در وادى معرس) پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را از انجام نماز خواب ربودخ (و نماز صبحش قضا شد) خدایش فرمود: «من تو را به خواب برم و من تو را بیدار کنم. هر وقت از خواب برخاستى نماز بخوان تا مردم بدانند اگر از نماز خوابشان ربوده باید چه کنند.» چنان نیست که ایشان گویند: چون پیغمبر از نماز خوابش ربود، هلاک گشت و هم چنین است موضوع روزه (خدای تعالى فرماید) من مریضت مى کنم و من بهبودت می دهم. چون شفایت بخشیدم روزه را قضا کن.» سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «همچنین در هر چیز (از اوامر خدا) که بنگرى هیچکس را در تنگى و فشار نمى بینى، کسى را نمى بینى جز اینکه خدا بر او حجت دارد و خدا را نسبت به کار او مشیت است، من نمى گویم مردم هر چه خواهند بکنند. (چنانکه تفویضى مذهب گوید)» سپس فرمودند: «همانا خداوند به راه آورد و گمراه کند.» و باز فرمودند: «مردم به کمتر از توانشان فرمان داده شده اند و نسبت به هرچیز که فرمان داده شده اند، توانایی دارند و هرچه از توانشان بیرون است از آنها برداشته شده است؛ ولی در مردم خیری نیست.» (زیرا ایشان پس از چنین منت و اتمام حجت و توسعه سهولت ناسپاسى خدا کنند و در پرستش و طاعتش کوتاهى ورزند) سپس این آیه را تلاوت فرمودند: «بر ناتوان و بیماران و کسانی که مالى ندارند تا انفاق کنند تکلیفى نیست. (91 توبه)» پس جهاد را از ایشان برداشت. «بر نیکوکاران راه اعتراضى نیست و خدا آمرزنده و مهربانست و نیز بر کسانی که هنگامی که نزد تو آمدند تا آنان را [برای رفتن به سوی نبرد] سوار مرکبی کنی، (گفتی: [به سبب نبود امکانات] بر مرکبی دسترسی ندارم تا شما را به جهاد برم) (91و92توبه)» پس (جهاد) از آنها برداشته شد؛ چون وسیله سواری نداشتند.»

حدیث شماره ۳ اصول کافی کتاب توحید باب حجت های خدا بر خلقش

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «آنچه را خداوند از بندگان پوشیده داشته، تکلیف آن از دوش آنها برداشته است.» (پس هر که چیزى را نداند باکى بر او نیست بشرط اینکه در تحصیلش مقصر نباشد).

حدیث شماره ۲ باب حجت های خدا بر خلقش کتاب توحید اصول کافی

عبدالاعلی گوید از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم کسى که چیزى را نشناسد مسؤلیتى دارد؟ فرمودند: «نه»

حدیث شماره ۱ باب حجت های خدا بر خلقش کتاب توحید اصول کافی 

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «خداوند بر آفریدگان حقّی ندارد که او را بشناسند، بلکه آفریدگان بر خدا حق دارند که به آنها بشناساند، و خداوند به آفریدگان حق دارد که وقتی به آنها شناساند، بپذیرند.»

السلام علیک یا اباصالح المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف

دیگه وقتشه رهاکنیم

بازیهای کودکانه رو
من و توئی هایِ خودخواهانه رو!
وآنچه که جمعِ مونو می پاشونه!

یه دست صدا نداره!

بایدهمدل شیم
تا به لحظه ظهور برسیم

واعظ:استاد شجاعی

فایل صوتی

اللهم عجل لولیک الفرج

حدیث شماره 1 باب (اختلاف حجت خدا بر بندگانش) کتاب توحید اصول کافی

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «شش چیز است که بندگان را در آن کارى نیست: معرفت و نادانى، خشنودى و خشم، خواب و بیدارى.»

شرح:

مضمون این خبر بر عنوان باب انطباق ندارد و در بعضى از نسخ کافى فقط کمله «باب» است و شاید صواب همان باشد، زیرا این روایت جز در موضوع معرفت یا عنوان باب سابق هم انطباق ندارد. و حاصل روایت این است که این سه موضوع متقابل در وجود انسان بده هست خود او نیست بلکه در دست خداست: 1. معرفت و نادانى که مربوط به روح و عقل انسان است. 2. خشنودى و خشم که به احساسات و صفات اخلاقى او تعلق دارد. 3. خواب و بیدارى که به جسم و تنش عارض مى شود. مرحوم فیض گوید: «ذکر عدد شش در این روایت براى حصر نیست زیرا چیزهاى دیگرى هم که در اختیار انسان نیست و به دست خداست مى باشد مانند مرض و صحت و گریه و خنده و غیره و داخل کردن آنها را در آنچه در حدیث ذکر شده خالى از تکلف نیست.» ولى اگر چنانچه ما گفتیم و آن را از ترجمه و شرح چاپ اسلامیه اخذ کردیم، آن شش چیز که از اصول کیفیات و حالاتند به عنوان مثال براى سه جنبه روح و احساس و تن انسان ذکر باشد، داخل بودن تمام حالات و عوارض در آن بى تکلف است. و اختصاص آنها بذکر براى این است که انسان گمان مى کند این چیزها در اختیار اوست و گویا منظور حدیث این است که در وجود خود انسان که از همه چیز به او نزدیکتر است حالات و عوارضى وجود دارد که در تصرف و اختیار او نیست و تحت اراده و اختیار مدبر و خالق اوست، بشر باید در این گونه امور بیندیشد و به صانع حکیم و قادر خود پى ببرد. ولى فکر کردن از او و الهام معرفت از خداست.

حدیث شماره 6 باب بیان و معرفى کردن خدا و اتمام حجت وى کتاب توحید اصول کافی

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «خدا به هیچ بنده اى نعمتى ندهد جز آنکه نسبت به آن حجتى همراهش نماید، پس کسى که خداوند بر او منت نهاده و توانایش ساخته، حجتش بر او انجام تکالیف الهى و به دوش کشیدن  بار کسانی که از او ناتوان ترند و کسى را که بر او منت نهاده و در مالش توسعه داده، همان مالش بر او حجت است و باید با بخشش خود به فقرا رسیدگی کند و کسى را که خدا بر او منت نهاده و در میان خویشانش، شریف و خوش سیما قرار داده، حجت خدا بر او این است که خدا را نسبت به آن نعمت شکر کند و بر دیگران گردن فرازى نکند و به واسطه شریف و خوش سیما بودنش از حقوق ناتوانان جلوگیری ننماید.»

حدیث شماره 5 باب بیان و معرفى کردن خدا و اتمام حجت وى کتاب توحید اصول کافی

عبد الاعلى گوید به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم اصلحک الله آیا در مردم ابزارى نهاده شده که به وسیله آن به معرفت برسند؟ فرمودند: «نه» عرض کردم آیا به کسب معرفت تکلیف دارند؟ فرمودند: «نه، بر خداست که بیان کند، «خداوند هیچ کس را جز به اندازه توانش تکلیف نکند. (286 بقره)» و «خداوند هیچ کس را جز به آنچه داده است، تکلیف نکند. (7 طلاق)»» و از آن حضرت درباره فرمایش خداوند که «و خداوند بر آن نیست که گروهى را پس از آنکه هدایتشان کرده است، بیراه بگذارد، مگر آنکه چیزى را که باید از آن پروا و پرهیز داشته باشند براى آنان روشن کرده باشد. (115 توبه» پرسیدم، فرمودند: « یعنی تا به آنها بشناساند آنچه او را خشنود کند و آنچه او را خشمگین سازد.»