حدیث شماره ۲ باب مشیت و اراده کتاب توحید اصول کافی
ابو بصیر گوید به امام صادق (علیه السّلام) عرض کردم، خدا خواسته، اراده کرده، اندازه گرفته و حکم را جاری ساخته است؟ فرمودند:«آری.» گفتم و دوست هم دارد؟ فرمودند: «نه.» گفتم: چگونه خواسته، اراده کرده، اندازه گرفته و حکم را جاری ساخته ولی دوست نداشته است؟ فرمودند: «این چنین به ما رسیده است.»
شرح:
گویا امام علیه السلام سائل را قابل نداسته و یا در مجلس نا اهلى بوده که بیان مطلب مقتضى حکمت نبوده است لذا بطور اجمال فرمودند: این چنین از پیغمبر و پدرانم بمن رسیده است و توضیح نفرموده و احتمال دارد توضیح سخن امام علیه السلام این باشد که خواست و اراده تقدیر و حکم خدا به افعال و کردارهاى بندگان تعلق می گیرد ولى خدا گناه و کار زشت آنها را دوست ندارد و یا مقصود این است که اسناد آن چهار صفت نسبت بخدا صحیح است ولى اسناد محبت به او صحیح نیست. و یا چون اراده و خواست و تقدیر و حکم خدا به خلقت و ایجاد بنده تعلق گیرد و خواهد که او قادر و مختار باشد طبعاً بعضى از بندگان از این قدرت و اختیار سوء استفاده کرده مرتکب گناه و عصیان می شوند که خدا آن را دوست ندارد.