رمز حیات

حدیث شماره ۶ باب در شان انا انزلناه فى لیلة القدر و تفسیر آن کتاب حجت اصول کافی 

قسمت دوم

امام (علیه السلام) فرمودند «خدا ابا فرموده از آن‏که پرستیده شود مگر از روى پنهانى، تا برسد هنگام و زمانى که دینش آشکار شود، چنان که (سالهاى اول بعثت) پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله با خدیجه در نهان پرستش خدا می کرد تا زمانى که مأمور به اعلان گشت.» مرد سائل گفت آیا صاحب این دین باید آن را نهان کند؟ امام فرمودند: «مگر على بن ابى طالب علیه السلام از روزى که با رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله اسلام آورد آن را نهان نکرد تا زمانى که امرش ظاهر گشت؟» سائل گفت بله. امام فرمودند: «کار ما نیز همچنین است تا نوشته خدا مدتش برسد.» (و هنگام ظهور امام زمان علیه السلام و آشکار شدن دین فرا رسد.)

شرح:
جمله «فهل کان نذیر» بنظر ما «فهل کان له بد» بوده و تصحیف شده است، لذا همان طور ترجمه کردیم و حاصل استدلال امام علیه السلام به آیه شریفه (۲۴ سوره فاطر) این است که خداى تعالى می فرماید در هر امتى بیم رسانى بوده است و این امت هم بیم رسانى لازم دارد، پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله تا زمانى که زنده بود، بیم رسان خدا بود نسبت به مردم مکه و مدینه و به سایر بلاد و شهرها از جانب خود اشخاصى را می فرستاد که نمایندگان او و بیم‏رسانان از طرف او بودند، پس در صورتى که پیغمبر در زمان حیاتش نایب و نماینده‏ اى معین کند، چگونه براى پس از وفاتش نماینده اى معین نکند.
در اینجا مجلسى (ره) اضافه می کند که نماینده در زمان حیات لازم نیست معصوم باشد، زیرا خود پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله موجود است، هر گاه نماینده خلافى مرتکب شود، عزلش مى‏کند ولى نماینده بعد از وفات پیغمبر، باید معصوم باشد. زیرا اگر معصوم نباشد و گناهى از او سر زند، امت حق عزل او را ندارند.