حدیث شماره 1 باب سعادت و شقاوت کتاب توحید اصول کافی
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «همانا خدا سعادت و شقاوت را آفرید پیش از آنکه آفریدگان را بیافریند. هر که را خدا با سعادت آفرید هیچگاه او را دشمن ندارد و چون کار بدى بجا آورد کردارش را دشمن دارد ولى خودش را دشمن ندارد. و اگر شقى بوده باشد او را هرگز دوست ندارد و چون عمل صالى انجام دهد کردارش را دوست دارد و خودش را دشمن دارد به واسطه سرانجامى که به سوى آن مى رود. پس چون خدا چیزى را دوست دارد دیگر هرگز آن را دشمن ندارد و چون چیزى را دشمن دارد دیگر هرگز آن را دوست ندارد.
شرح:
سعادت در اصطلاح شرع امری است که موجب ورود به بهشت و راحت ابدى شود و شقاوت آن است که موجب ورود به دوزخ و عقوبت ابدى شود و مقصود از آفرینش سعادت و شقاوت تقدیر و اندازه گیرى تکالیفى است که مایه سعات و شقاوت گردد پس از آنکه خداى تعالى تکالیف واجب و حرام را مقرر داشت انسان را آفرید و با علم خود دانست که کدامیک از مخلوقش تکالیف موجب سعادت را برگزیند و سرانجامش به سعادت کشد و کدام آنها موجبات شقاوت را انتخاب کند و عاقبتش به شقاوت رسد، پس یک دسته را سعید و یک دسته را شقى آفرید و او سعید را دوست دارد و شقى را دشمن و همچنین عمل صالح را دوست دارد اگر چه از شقى سر زند و گناه و معصیت را دشمن دارد اگر چه شخص سعید انجام دهد.
